Սոֆի․․․ կամ աջ թե ձախ - Egretta Garzetta

Egretta Garzetta

Սոֆի․․․ կամ աջ թե ձախ

—Սա է չէ՞ ձեր բոլորի ուզածը։

Արամը չէր հեռացնում հիացած հայացքը հարբած օրիորդից։ Շատ լավիկն էր։ Սա նման չէր իր իմացած աղջիկներին։ Այստեղ զգացվում էր բարձր որակ։ Նա նման էր թանկարժեք գինու, որ ոչ բոլորը բախտ ունեն ըմպել։ Մազերը, դեմքը խնամված, հագուստը ճաշակով, նույնիսկ ապարանջանը անթերի լրացնում էր նրա տեսքը։ Միայն նրա վիճակը ընկնում էր դուրս այն բարեպաշտ մթնոլորտից, որ արտացոլում էր նրա արտաքինը։

Արամը չգիտեր նրա անունը։ Չէր հավատում, որ իսկականում Սոֆի է ինչպես ներկայացավ օրիորդը։ Ինչ է կորցրել նման գեղեցկուհին ակումբում և հիմա իր ննջասենյակում։ Ինչ տարօրինակ պահվածք է։ Բայց դա նշանակություն չունի։ Ի՜նչ գրավիչ աչքեր ունի։ Նրանց մեջ կարելի է խեղդվել։

Սոֆին արձակեց բլուզի կոճակները։ Մատները չէին հնազանդվում, երեք կոճակը արձակելուց հետո, չհամբերեց, քաշեց վերև, սակայն չկարողացավ հանել գլուխը ու խճճվեց հագուստի մեջ։

–Ու՜ֆ․․․

–Արի՛ օգնեմ։

Արամը մոտեցավ ու օգնեց հանել։ Նկատեց ինչպես կարմրեցին աղջկա թշիկները։ Նետեց հատակին Սոֆիի վերնաշապիկը ու առավ ափերի մեջ նրա դեմքը։

–Սպասի՛ր։

Բայց Արամը չսպասեց։ Այդ շրթունքները գերել էին իրեն այն վայրկյանում երբ արտասանեցին․ «Ի՞նչ ես այդպես նայում։ Դուրդ եկա՞։ Դե ուրեմն արի չերկարացնենք»։ Ուրեմն չենք երկարացնի․․․ Գրկեց օրիորդին ու խելահեղ համբույրներով ծածկեց նրա դեմքը, վիզը, ուսերը։

Գիշերվա ժամը չորսն էր։ Պետք էր գնալ տուն։ Սակայն Արամը նստել էր անկողնում ու զննում էր կողքը կուչ եկած օրիորդի մարմինը։ Երեկ այնքան արագ ամեն ինչ կատարվեց, որ չհասցրեց նույնիսկ մանրամասնորեն զննել նրան։ Ու հիմա երբ օրիորդը քաշել է վերմակը մինչև վիզը ծածկել կուրծքը, բաց թողնելով սպիտակ մեջքը, ինքը տեսնում էր այն ինչ երեկ չտեսավ նրա խավարած ուղեղը։ Մի ուրիշ դեպքում ինքը անշշուկ դուրս կգար, ինչպես արել է հազար անգամ։ Սակայն հիմա այս աղջիկը կապեց իրեն։ Ետ արեց վերմակը, նայեց ալ հետքերին։ Ի՞նչ խաղ խաղաց այս աղջիկը իր գլխին։ Մինչև այս ինքը նման բուռն գիշերներից հետո լիցքաթափվում էր, թարմանում, բայց հիմա անսովոր ծանրություն էր իջել ուսերին։ Նայեց Սոֆիի խճճված մազերին։ Ո՞վ ես դու։ Ինչու՞ քայլեցիր ինքդ քո վրա։ Արամը իհարկե ժամանակակից հայացքների տեր մարդ էր, սակայն երբ խոսքը վերաբերում էր ավանդական չգրված օրենքներին, հոգով ու խելքով դառնում էր փափախը գլխին ու յափնջին ուսերին լեռնական։ Ու այս աղջիկը․․․ ի՞նչ էր սա․․․ ի՞նչ խաղ էր․․․ ինչու՞ այսպես վարվեց․․․ հոգնել էր կուսությունից ու նշանակություն չուներ թե ում հետ։ Հետաքրքիր է ինչու՞․․․ գուցե ավելի ազատ կյանք վայելելու համար։ Դե իհարկե դա իր ընտրությունն է։ Ամեն ինչ կատարվել է նրա կամքով, ու փառք աստծո ոչ մեկին զոռով այստեղ չի բերել։ Մթության մեջ լսվում էր Սոֆիի հանգիստ շունչը։ Ձգվեց դեպի օրիորդը, բայց չդիպավ։ Ինքն էլ չէր հասկանում ինչու՞ իրեն այսպես հուզեց այն փաստը, որ օրիորդը կույս էր։ Սակայն կարծես հավերժ պարտքի տակ գցեցին իրեն, զգում էր պատասխանատվություն։

Արամը ծանր շունչ քաշեց։ Անշշուկ բարձրացավ, հագնվեց ու մտախոհ նայեց անշարժ պառկածին։ Ինքը պիտի գնար, չի կարող մնալ։ Կմնար, եթե հանգամանքները ուրիշ կերպ դասավորվեին։ Ինչպես նորմալ տղամարդ կվերցներ իր վրա պատասխանատվության բաժինը, գուցե և կամուսնանար․․․ բայց Արամը չի կարող, որովհետև ինքը արդեն ամուսնացած է։

Երևի մի քսան տարեկան եղած ժամանակ ուրախությունից ցատկոտելու էր, որ զրկել կուսությունից մի հիմար աղջկա, բայց հիմա միայն բերանը ծռեց, թվաց թե իրեն օգտագործեցին հանցագործության մեջ ինչպես անուղեղ գործիք։ Հոգում խլրտաց վիրավորված արժանապատվության զգացմունքը։ Բա ի՞նչ, պիտի ուրախությունից պարի, որ իրեն է ընտրել։ Գու՞ցե պետք է հպարտանալ, որ բոլորի միջից իրեն բախտ վիճակվեց լինել առաջինը։ Խորթ էր նրա կերպարանքը ակումբի կիսախավարին։ Այնքան էր հարբել, որ ինքն իրեն չէր ճանաչում։ Ինչու՞ այդպես վարվեց։ Ուրիշները չեղածը կարում են, իսկ այս հիմարը ունեցածն էլ քամուն տվեց։ Հիշեց կնոջը, իրենց ամուսնությունը, ինչպես ինքը գլուխը բարձր հպարտ քայլում էր։ Այս գիշեր մի ուրիշ հայ տղա զրկվեց այդ իրավունքից։ Հիմա դու տուն տանելու աղջիկ չես։ Ետուառաջ քայլեց։ Գուցե արթնացնել, հարցնել ով է, ինչու խորտակեց իր ապագան։ Բայց, stop վերջապես ինչու՞ է ինքը այսքան մտածում։ Իր ի՜նչ գործն է, որ մի անծանոթ աղջիկ որոշել է փոփոխություններ անել կյանքում։ Նա ինքը մտավ առաջին տեսածի ծոցը, ուրեմն ինքն էլ մեղավոր է։ Արա՜մ, հանիր յափնջին ուսերիցդ։ Ի՜նչ ուզում է թող անի, ափսոս ազգի պատիվն են գցում սրա նմանները։ Վերցրեց զարդասեղանից հեռախոսը։ Կինը զանգել է հազար անգամ։ Զգուշացրել էր չէ՞, ասել որ գործ ունի, ուշ է գալու։ Երևի աղջիկներն են ստիպել մորը զանգել։ Պապան ու՞ր է, պապան ու՞ր է։ Կծեց շրթունքները։ Մոտեցավ քնած օրիորդին։ «Ամեն ինչդ տեղին էր։ Ի՞նչդ էր պակաս։ Դե եթե և պակաս էր, հիմա լրացավ։ Հուսով եմ գոհ ես»։

Նորից ետ արեց վերմակի փեշը, նայեց ու ծածկեց։

Անցավ երկու ամիս։ Բայց Սոֆին չէր ջնջվում հիշողության միջից։ Քանի անգամ գնաց նույն ակումբ, բայց նրան հանդիպել չէր հաջողվում։ Բացեիբաց հարցնել ոչ մեկին չէր ուզում։ Վերջապես շատ պետք էր իրեն այդ աղջիկը։ Ինքը երբեք մշտական սիրուհի չի ունեցել, միայն ժամանակավոր դեպքեր, որոնք կարևոր չեն ու ամուսնական կյանքին ընդհանրապես չեն խանգարում։ Ուղղակի իրեն հետաքրքիր էր, ո՞վ է այդ Սոֆին ու ինչու՞ այսպես վարվեց։ Բայց կյանքը հարուստ է անակնկալներով ու իրեն վիճակվեց հանդիպել Սոֆիին նորից։

Մոտիկ ընկերը՝ Վահանը, հաճախ պատմում էր, որ հավանել է մի աղջկա, սակայն միշտ բացասական պատասխան է ստանում։

–Ցույց տուր վերջապես նրան։ Արդեն հետաքրքիր է ո՞վ է այդ աղջիկը, որ խելքդ հանել է։

Գնացին օրիորդի աշխատած տեղը։

–Ահա՜, նա է։

Վահանը դուրս ցատկեց մեքենայից։ Երբ Արամը գլուխը դարձրեց նրա ցույց տված ուղղությամբ, աչքերը քարացան։ Սոֆի՞ն․․․

–Արամ, արի ծանոթացնեմ,—ընկերը արդեն օրիորդի մոտ էր։

Արամը տեսավ ինչ տպավորություն թողեց օրիորդի վրա ինքը։ Բայց և ինքը պակաս հուզված չէր։ Սոֆին անթարթ նայում էր իրեն։

–Մոտիկ ընկերս է, Սո՜ֆ․․․ ինչ գույնդ գցեցիր, չենք փախցնելու,—ժպտաց Վահանը,—մենք ադաթներով ապրող մարդիկ ենք ու առանց համաձայնության հարսանիք չի լինի։

–Եթե ադաթով ես ուզում, Վա՜ն, ապա ճիշտը կլինի փախցնել։—Արամը նայեց աղջկա աչքերի խորքը։

Սոֆի հիպնոզի տակ մնացածի նման արձանացել էր։

Մի վայրկյան Արամի մտքով անցավ, որ ուշաթափվելու է։ Վահանը երևի չգիտի, ով է այս աղջիկը։ Ի՞նչ անել։ Հեռանալ, թե մնա՞լ։ Գուցե հարմար պահ գտնել խոսել հետը, կամ վերցնել հեռախոսահամարը, հետո զանգել խոսել։ Բայց ինչի՞ մասին։ Մի գիշեր էր անցավ գնաց։ Բայց արի ու տես ինչ զուգադիպություն։ Ասում են որ աշխարհը կլոր է։ Դե հիմա հաստատ համոզվեց դրա մեջ։ Ինչու հարյուրհազարանոց քաղաքում, Վահանը հավանել է հենց այս աղջկան։ Ուշադիր նայեց ընկերոջը։ Լուրջ սիրահարվել է։ Դե հա, սպասեք, ուրեմն սրա մասին է կես տարի պատմում։ Այ, քեզ բա՜ն․․․ Արամը բռնեց գլուխը, խուսափեց Վահանին