Болеслав Прус - Камiзэлька (на белорусском языке)

Прус Болеслав

Камiзэлька (на белорусском языке)

Баляслаў Прус

Камiзэлька

Пераклад: Янка Брыль

У некаторых людзей бывае цяга збiраць рэдкiя рэчы, больш цi менш каштоўныя, колькi хто можа сабе дазволiць. У мяне таксама ёсць невялiчкая калекцыя, сцiплая, як звычайна спачатку.

Там мая драма, напiсаная яшчэ ў гiмназii, на ўроках лацiнскай мовы... Некалькi засушаных кветак, якiя трэба будзе замянiць новымi. I яшчэ...

Здаецца, больш нiчога няма, апроч адной старэнькай, зношанай камiзэлькi.

Вось яна. Спераду спалавелая, ззаду працёртая. Многа плямаў, не хапае гузiкаў, збоку дзiрка, вiдаць, прапаленая папяросай. Аднак найцiкавейшыя ў ёй сцяжкi. Тая, на якой спражка, укарочана i прышыта да камiзэлькi зусiм не па-кравецку, а даўжэйшая амаль на ўсю даўжыню паколата зубамi спражкi.

Гледзячы на гэта, адразу здагадваешся, што ўладальнiк адзежыны з кожным днём больш ды больш худзеў i, нарэшце, дайшоў да такой ступенi, калi камiзэлька перастае быць неабходнай, затое патрэбным аказваецца высока зашпiлены фрак з пахавальнай канторы.

Прызнаюся, што сёння я ахвотна адступiў бы каму-небудзь гэты шматок сукна, каб не мець лiшняга клопату. Шафаў на калекцыi ў мяне яшчэ няма, а зноў жа не хочацца трымаць гэтую нядошлую камiзэльчыну сярод уласных рэчаў. Быў аднак час, калi я купiў яе за значна большую цану, чым яна варта, i даў бы нават даражэй, калi б са мною таргавалiся. У чалавека бываюць такiя хвiлiны, што ён любiць акружаць сябе рэчамi, якiя нагадваюць смутак.

Смутак гэты жыў не ў мяне, а звiў гняздо ў кватэры блiжэйшых суседзяў. Праз акно я мог кожны дзень бачыць, што робiцца ў iхнiм пакоiку.

Яшчэ ў красавiку iх было трое: ён, яна i малая служанка, што спала, наколькi я ведаю, на куфэрку за шафай. Шафа была цёмна-вiшнёвая. У лiпенi, калi памяць мяне не падводзiць, iх засталося толькi двое: ён i яна, бо служанка перайшла да такiх паноў, якiя плацiлi ёй тры рублi за год i штодня варылi абед.

У кастрычнiку засталася ўжо толькi яна - адна душою. Уласна кажучы, не зусiм адна, бо ў пакоi было яшчэ нямала мэблi: два ложкi, стол, шафа... Але на пачатку лiстапада непатрэбныя рэчы былi прададзены з малатка, а ў яе з усёй мужавай спадчыны засталася камiзэлька, якая цяпер у мяне.

Неяк у канцы лiстапада суседка паклiкала ў пустую кватэру гандляра старызнай i прадала яму свой парасон за два злотых i мужаву камiзэльку за сорак грошаў. Пасля замкнула кватэру, паволi прайшла па двары, у браме аддала ключ дворнiку, хвiлiну паглядзела на сваё калiсьцi акно, на якое сыпаўся дробны сняжок, i - знiкла за брамай.

На дварэ застаўся гандляр старызнай. Ён наставiў вялiкi каўнер свае апранахi, пад паху ткнуў толькi што куплены парасон i, ахутаўшы камiзэлькай чырвоныя ад холаду рукi, мармытаў:

- Гандаль, панове... Гандаль!..

Я паклiкаў яго.

- Пан дабрадзей што-небудзь прадае? - спытаўся ён, уваходзячы.

- Не, я хачу ў цябе штосьцi купiць.

- Вiдаць, вяльможны пан хоча парасон? - спытаўся жыд.

Ён кiнуў на падлогу камiзэльку, абтрос снег з каўняра i з намаганнем пачаў раскрываць парасон.

- О, файная штучка! - сказаў. - На такi снег - толькi такi парасончык... Я ведаю, што вяльможны пан можа мець зусiм шоўкавы парасон, нават i два. Але такiя - толькi на лета!..

- Колькi хочаш за камiзэльку? - спытаўся я.

- Якi камiзэльку? - здзiвiўся ён, вiдаць, падумаўшы пра сваю ўласную.

Ды раптам апамятаўся i хутка падняў з падлогi тую.

- За гэтую?.. Пан дабрадзей пытаецца пра гэты камiзэлька?..

А потым, нiбы з абуджаным падазрэннем, перапытаў:

- А навошта вяльможнаму пану такi камiзэлька?

- Колькi ты хочаш за яе?

Гандляр блiснуў жаўтлявымi бельмамi, а кончык яго даўгаватага носа пачырванеў яшчэ больш.

- Вяльможны пан дасць... рублёвачку! - адказаў ён, разгортваючы перад маiмi вачыма тавар такiм чынам, каб паказаць усю яго бясспрэчную вартасць.

- Дам паўрубля.

- Паўрубля?.. Такая файная рэч?.. Не магу!

- Больш нi капейкi.

- Няхай сабе вяльможны пан здаровенькi жартуе! - сказаў ён, паляпваючы мяне па плячы. - Пан i сам ведае, што такi рэч варты. Гэта ж адзёжа не на малое дзiця, гэта на дарослыя асобы...

- Ну, як не можаш аддаць за паўрубля, дык iдзi сабе. Больш не дам.

- Няхай ужо вяльможны пан не сярдуе! - сказаў ён мякчэй. - Каб я так жыў, за паўрубля не магу, але я спашлюся на панскi розум... Пан сам мне скажа, што гэта варт, а я згаджуся!.. Лепш ужо няхай маё пяройдзе, але каб так было, як пан сказаў.

- Камiзэлька не варта таго, што я табе даю.

- Паўрубля?.. Хай будзе паўрубля!.. - уздыхнуў ён, сунучы ў рукi мне камiзэльку. - Няхай ужо будзе мая страта, абы я не пускаў са свае морды... такi вунь вецер!..

Ён паказаў рукою за акно, дзе клубiлася завiруха. Я хацеў узяць грошы, але гандляр, вiдаць, штосьцi прыпомнiўшы, выхапiў у мяне камiзэльку i пачаў хутка правяраць яе кiшэнькi.

- Чаго ты там шукаеш?

- Можа, пакiнуў што ў кiшэнi, не памятаю! - сказаў ён найзвычайнейшым тонам i, вяртаючы мне камiзэльку, дадаў:

- Цi не даложыць пан дабрадзей хоць дзесятачку?..

- Бывай здароў! - сказаў я, адчыняючы дзверы.

- Нiзенькi пану паклон!.. Дома ў мяне ёсць яшчэ вельмi добрае футра...

I яшчэ з-за парога, вытыркнуўшы галаву, спытаўся:

- А можа, вяльможны пан загадае прынесцi авечых сыркоў?..

Хвiлiн праз некалькi ён зноў гукаў на дварэ: "Гандаль! Гандаль!.." Калi ж я выглянуў у акно, ён пакланiўся мне з сяброўскай усмешкай.

Снег пайшоў такi спорны, што амаль сутонiлася. Я палажыў камiзэльку на стале i задумаўся - то пра суседку, што выйшла за браму, невядома куды, то пра пакоiк, апусцелы побач з маiм, то зноў пра ўладальнiка камiзэлькi, снег над якiм уздымаецца, нарастае ўсё таўсцейшым пластом...

Толькi тры месяцы таму назад я чуў, як яны ў светлы вераснёўскi дзень гутарылi мiж сабой. У маi яна аднойчы нават напявала штосьцi, ён смяяўся, чытаючы "Святочны кур'ер". А сёння...

У нашу камянiцу яны перабралiся ў пачатку красавiка. Уставалi даволi рана, пiлi чай з бляшанага самавара i разам выходзiлi ў горад. Яна даваць урокi, ён - у кантору.

Гэта быў дробны чыноўнiчак, якi на сваiх начальнiкаў аддзелаў глядзеў з такiм здзiўленнем, як падарожнiк на Татры. Затое павiнен быў шмат працаваць, цэлымi днямi. Бывала, я назiраў яго i апоўначы, каля лямпы, згорбленага над столiкам.

Жонка звычайна сядзела каля яго i шыла. Часамi, зiрнуўшы на мужа, яна перапыняла працу i гаварыла, як быццам штосьцi нагадваючы:

- Ну, хопiць ужо, лажыся спаць.

- А ты калi ляжаш?

- Я... вось толькi кончу некалькi шыўкоў...

- Ну... дык i я напiшу некалькi радкоў...

Зноў абое схiлялiся i рабiлi кожны сваё. I зноў праз нейкi час яна гаварыла:

- Лажыся!.. Лажыся!..

Часамi на словы яе адказваў мой гадзiннiк, б'ючы першую гадзiну.

Людзi гэта былi маладыя, нi прыгожыя, нi брыдкiя, наогул спакойныя. Наколькi я памятаю, яна была значна шчуплейшая за мужа, якi быў добра такi таўставаты. Сказаў бы я, што нават затоўсты, як на малога чыноўнiка.

У кожную нядзелю, каля паўдня, яны выходзiлi на шпацыр, трымаючыся пад ручку, i дадому вярталiся познiм вечарам. Абедалi, вiдаць, у горадзе. Аднойчы я сустрэў iх каля брамы, што аддзяляе Батанiчны сад ад парку Лазенкi. Яны купiлi два куфлi выдатнага лiманаду i два вялiкiя пернiкi; прычым выразы твару былi ў iх спакойныя, як у мяшчан, якiя прывыклi за чаем есцi гарачую шынку з хрэнам.

Наогул бедным людзям трэба няшмат для падтрымання душэўнай раўнавагi. Трохi яды, шмат работы i шмат здароўя. Астатняе неяк прыходзiць само па сабе.

Маiм суседзям, здаецца мне, яды хапала, тым больш работы. Горш было са здароўем.

Неяк у лiпенi ён прастудзiўся, зрэшты, не надта. Але пры гэтым чамусьцi пачаўся яшчэ i кровацёк, ажно да страты прытомнасцi.

Было гэта ноччу. Жонка, захутаўшы яго ў пасцелi, прывяла дворнiчыху, а сама пабегла па доктара. Абышла пяцярых, а ледзь знайшла аднаго, i то выпадкова, на вулiцы.

Доктар, зiрнуўшы на жанчыну пры мiгатлiвым святле лiхтара, палiчыў патрэбным перш за ўсё супакоiць яе. А таму, што яна пахiствалася, вiдаць, ад стомы, а рамiзнiка на вулiцы не было, ён узяў яе пад руку i, на хаду, растлумачваў, што кровацёк яшчэ анiякi не доказ.

- Кровацёк можа быць гарлавы, страўнiкавы, насавы, рэдка калi з лёгкiх. Зрэшты, калi чалавек заўсёды быў здаровы, нiколi не кашляў...

- О, толькi сяды-тады! - шапнула яна, спынiўшыся, каб перадыхнуць.

- Сяды-тады? Ну, гэта нiчога. У яго, магчыма, лёгкi бранхiт.

- Ага... Гэта бранхiт! - паўтарыла яна, ужо ўголас.

- Запалення лёгкiх нiколi не было?

- Было, - адказала яна, зноў спынiўшыся.

Ногi яе крыху хiсталiся.

- Але ж, вiдаць, ужо даўно? - падхапiў доктар.

- О, вельмi... вельмi даўно! - пацвердзiла яна паспешлiва. - Яшчэ ў тую зiму.

- Паўтара года таму назад.

- Не... Але яшчэ перад Новым годам... О, ужо даўно!

- Ага!.. Якая цёмная тут вулiца, а неба да таго ж захмарана... - гаварыў доктар.

Яны ўвайшлi ў наш двор. Суседка з трывогай спыталася ў дворнiка, што чуваць, i даведалася, што нiчога. У кватэры дворнiчыха таксама сказала ёй, што нiчога не чуваць, а хворы драмаў.