Limon Bahçeleri - Marina Koroleva Страница 7

"Vay canına… hayal gibi," diye düşündü Jannette, kendi mütevazi seyahat rotalarını dünya haritasındaki parti nokta yerleri ile karşılaştırarak.

Onun gibi pencere kenarında oturan iki arkadaşın hikâyesini fark ederek, yorumu yaptı:

"Issız bir şehri senin temponla izliyorum "

Simon Ogonyan'ın adını okuduktan sonra ve Hayk'ın arkadaşlarından biri olması gerektiğini düşünen David, sadece bir gönderi bulunan hesap sayfasına bakıyordu.

Bir ay sonra Jannette, İstanbul'a uçan Business Jet'in geniş koltuğunda oturuyordu.

Hayk ve David, pandemiden henüz kendine gelememiş bir metropolde ıssız bir havaalanına sabah, normal bir uçuşla indiler.

Davi telefonu açarak şunu yazdı: ‘Geldik, biraz sonra konumu atacağım.’

–Gideceğimiz restoranın adı ne? Şimdi haritaya bakacağım.

Hayk cevap vermedi, gülümseyerek ellerini açtı.

David, gözlerini telefonun ekranından ayırarak pencereden dışarı baktı. Uçak pist boyunca yalnız başına terminale yaklaşıyordu.

– Limon bahçeleri…

Tahminle şehir merkezinde bir bar buldu ve o konumu yönlerdi.

Üçüncü Bölüm: Revelation

13

Janna özel jetin merdiveninden indi. Onunla birlikte sekiz kişi daha İstanbul'a geldi. Böyle bir VIP kiralamada bir koltuk tek yön 4.000 Euro'ya fiyatlandırma yapılıyordu.

Sokağa çıkma yasağı sona erdi fakat normal uçuşlar henüz başlamadı.

2020 yılında ilk Rus business jeti, yolcularını İstanbul’un haziran sıcaklığıyla ağırlayarak başladı. Janna çok mutluydu. Hiç Konstantinopolis'e gitmemişti ve bir VIP yolcu uçağıyla hiç uçmamıştı. Bu onun için çok farklı heyecan olacaktı.

Yakın bir gelecekte buluşmayı ve geri kalan hikâyeyi öğrenmeği merak eden Davi, Simon Ogonyan'ın mesaj kutusuna, kendisinin ve arkadaşının yakında İstanbul'a uçacaklarını belirten bir mesaj gönderdi.

Janna, "Maalesef henüz uçuş yok," diye yanıtladı.

Davi hiç düşünmeden tek çözümü yazdı:

“Özel uçuşlara bak. Bana şirketin banka bilgileri ve rezervasyon numaranı gönder.”

“Çok basit!” Janna, gerçek adını hiç sormadığını düşünerek mutlulukla parladı. “Muhtemelen onun için önemli değil.” Davi, Annette'in albümüyle ilgileniyordu ve orijinal çizimleri İstanbul'a getirmesini istedi.

Birkaç gün sonra Jannette, başarılı bir şekilde bulduğu özel uçuşun tarih ve saatini bildirdi.

Davi:

“Harika! Şehir merkezinde, arkadaşlarımın yanında buluşalım! Önümüzde ilginç ve uzun bir sohbet var.”

Janna minnettarlığın altına adını yazmak istedi ancak ilk harfi sildikten sonra gülen bir yüz koydu.

"… iyi uçuşlar."

Pandemi sırasında Davi'nin fonları, bir yedek cüzdana geçti. Kendisi ve Hayk için makul bir fiyata, normal bir uçuş baktı. Hayk kalacak yerle ilgilendi.

Şimdi İstanbul’da taksi onları şehir merkezine hızla götürüyordu. Epey kalabalık olmasının dışında, farklı farklı insanların buluşmasının resmini izliyorlardı sanki.

Tramvay raylarından ayrılarak birkaç karmaşık sokaktan geçtiler. Konstantinopolis Kilisesi'nin, Ortodoks cemaatinin arkasına döndüler ve kendilerini üç katlı bir evin kapısının önünde buldular. İçeri girdikten sonra, geniş ve oldukça ferah bir bahçede etrafı süpürmeye çalışan başörtülü, bir kadına rastladılar. Hayk'ın taksi şoföründen sonra bu ikinci kez Türkçe konuşmasıydı.

Kadın uzaktaki bir kanepeyi işaret etti.

–Biz ilk ziyaretçileriz, diyen Hayk saatine bakarak telefonuyla karşılaştırdı: 08.30

Davi şaşkınla Hayk’a baktı:

–Türkçe bildiğini hiç düşünmemiştim!

–Ben burada doğdum ve babam ayrılmak zorunda kalana kadar hepimiz yan sokakta yaşadık. Amcam büyük bir meblağ ödedi fakat babam ödemeyi reddetti ya da kaderi baştan çıkarmak istememişti. Tıpkı Kayseri'deki her şeyi bırakıp dolambaçlı yoldan Konstantinopolis'e gitmek zorunda kalan dedem gibi biz de İstanbul'dan aceleyle ayrılmak zorunda kaldık. Modern Türkiye'nin artık Hıristiyan topluluklara ihtiyacı yok. Bir kuruşa daire, işyeri sattık ve neredeyse eli boş gittik. Ancak iş hakkındaki paha biçilmez bilgi ve deneyim, kısa sürede babamı ayağa kaldırdı.

Davi etrafa bakarken sessizce dinliyordu. Duvarın bir kısmı çok eskiyken, diğerleri aceleyle yapılmış ve zamanın kronolojisini gizlemiş gibi görünüyordu. İnce malzemelerden oluşan ek yapı, birkaç küçük odaya bölünmüştü. Bu İtalyan mahallelerini hatırlattı. Sokak gürültüsü ve sürekli koşuşturma halinde olan insanlar burada da hüküm sürmüş olmalı, ancak karantina sırasında her şey sessizleşti ve yaklaşan değişikliklerin beklentisiyle saklanmıştı.

Hayk, Davi'nin mantığını yakaladı ve düşüncelerini rahatsız etmeden mutfağa gitti. Bir süre sonra elinde tepsiyle döndü. Arkasında bir kadın, termos getiriyordu. Masayı kurduktan sonra, ciddiyetle ellerini açtı:

–Otantik Anadolu kahvaltısı: Taze simit, pastırmalı omlet ve sıcak çay! Daha ne olabilir dostum?

Hayk masanın yanı başındaki sandalyelerden birine oturmak üzereydi. Giriş kapısı açıldı, kır saçlı bir adam kapıyı tutması için bir kasa meyveyi yerleştirdi. Bahçeye doğru baktı ve misafirleri kendi tarafına jest yapmak amacı ile çağırdı. Hayk ve Davi çıkışa gittiler, tek dar yolda erzak dolu bir minibüs duruyordu.

Hayk sıkıcı bir şekilde:

–Çalışmamız gerekecek, dedi.

Adam Hayk'a sarıldı ve sonra gözlüklerinin üstünden arkadaşına baktı.

–Böyle bir tanışma için üzgünüm. Bu sabah restoran için bir liste üzerinde çalışmak zorunda kaldım.

Adam elini uzattı. Gömleğinin kolu dirseğinin yukarısına kıvrılmıştı.

–Ben Hayk'ın kuzeniyim, Robert.

–Davi… David, fark etmez.

Arkadan gelen arabadan bir sinyal duyuldu. Robert parmaklarıyla ‘5 dakika’ işareti yaptı. Davi kısa sürede bu kadar çok kasayı, nasıl idare edeceklerini merak etti. Ancak her şeyin boşaltılıp bahçeye konması için bir süre geçti.

Robert arabayı otoparka bıraktı ve elinde bir liste ve faturalarla geri döndü. “Ben de kahvaltıya yetiştim!”

Hepsi birlikte masanın etrafındaki sandalyelere oturdular. Yakınlarda birkaç süs, yabani limon ağacı vardı. Cam bardaklara kehribar çayı döktükten sonra Robert, şerefine kadeh kaldırmayı söyledi:

–Sınırların açılması için!

–Başarılı bir sezon ve iyi bir iş için, diye devam etti Hayk.

–Yeni müzik ve projelere, diye ekledi Davi. Cep telefonunun ekranına baktı ve üzerinde yeni bir mesajı olduğunu fark etti.

“Havaalanından çıkıyorum, Lemon Gardens'ta görüşürüz.”

Davi, “Burada yemekler mükemmel,” diye yanıtladı.

Telefondan başını kaldırarak arkadaşlarına baktı. “Akrabam bize geliyor!”

Hayk; Davi'nin, Annette'ye ait arşivlerinden ve anılarından bir puzzle misali bir araya getirmesini neredeyse başardığı hikâyeyi birkaç cümleyle anlattı.

Robert yeni tanıdığının omzuna hafifçe vurdu.

–Bu manastırın ve o güzel limon bahçelerinin, ne hale geldiğini sadece tahmin edebilirim. Her şeyi kendi gözlerinizle bulmalı ve görmelisiniz. Büyük medeniyetler, bu topraklarda doğup yok olmuş ve şimdi burada sadece koskocaman bir pazar görüyorum.

Omletin kalanını çabucak bitirdi ve anahtarları masaya koyan Robert mutfağa gitti. Az önce görünen birkaç işçi, aceleyle kasaları bodruma taşımaya başladılar.

Hayk gözleriyle anahtarı göstererek,

–Davi, bu senin, dedi, – Üst katta küçük bir stüdyo ve iki kişi için yeterli alan olmalı. Yakınlarda bulunan akrabalarımın birinde kalacağım. Yapmam gereken bazı önemli işlerim var, canın sıkılırsa veya konuşmak istersen benimle barda buluş.

–Akşamları burada DJ set