Дар'я Ермашкевіч - Сола

Даря ЕРМАШКЕВЧ

СОЛА

***

— Сюзан, вы мяне чуеце? Вы разумееце, дзе вы?

Жанчына расплюшчыла вочы і прыжмурылася ад яркага святла. Штосьці пайшло не так? У іх не атрымалася. Прайшло яшчэ занадта мала часу.

— Дзе Роберт, доктар Шэрмер? Божа, галава такая цяжкая.

— Сюзан, паглядзіце на мяне, калі ласка.

— Добра-добра, толькі не крычыце так. Праз вас яшчэ больш звініць у вушах.

Незнаёмая брунетка з акруглым тварам і пухлымі шчокамі сядзела на краі ложка.

Кароткія непаслухмяныя кудзеркі ўпрыгожваў смешны белы каптур, які знешне нагадваў развараны пельмень.

— Дзе мой муж? Чаму вы тут? Гэта ён павінен быць побач, калі я прачнуся.

— Ой, не-не, Сюзан, калі ласка, не ўставайце. Вы яшчэ недастаткова моцная для гэтага. Вось так. Зараз. Я пастаўлю іншы рэжым, — яна пацягнулася да ўзгалоўя ложка, раздаўся нягучны сігнал, і палова матраца злёгку прыўзнялася. — Вось так, цяпер вы можаце сядзець.

Твар незнаёмкі перастаў расплывацца перад вачыма, яна аказалася крыху старэйшай, чым першапачаткова падумала Сюзан.

— Мяне завуць Патрыцыя, я малодшая наглядчыца. Прыглядаю за вамі, пакуль вы знаходзіцеся на рэабілітацыі ў цэнтры Хойцінка.

Патрыцыя гаварыла, а Сюзан уважліва аглядала пакой. Гэта было невялікае, незнаёмае ёй памяшканне. Няўжо сапраўды атрымалася? Гэта будучыня? Унутры пацяплела ад гэтай думкі, і яна ўсміхнулася.

— Дзе Роберт Тэмінг? Гэта мой муж, ён павінен быць тут.

— Мне вельмі шкада, але я нічога не ведаю пра гэта. Вы толькі не хвалюйцеся. Я зараз схаджу і абавязкова пра ўсё даведаюся ў старшай наглядчыцы. А пакуль сядзьце, калі ласка, роўна. Вось так.

Сюзан раззлавалася: якая бесталковая медсястра. Гады ідуць, а людзі не змяняюцца. Дзе ж сам Роберт? Ён не мог быць такім занятым, каб прапусціць яе абуджэнне. Не, ён дакладна чакае яе ў калідоры альбо адышоў у прыбіральню і зараз вернецца. Канешне, ён тут, ён не кінуў яе. Так, самыя важныя моманты здараюцца нечакана.

— Патрыцыя?

— Так, Сюзан?

— Я толькі хацела запытацца... Які цяпер год?

— 2180. 18 ліпеня. Не сумуйце, я зараз.

Сюзан сціснула ў руках край коўдры, пакуль костачкі пальцаў не збялелі. Яна адвярнулася і ўтаропілася ў акно, назіраючы за тым, як злёгку варушацца на ветры вытанчаныя гардзіны. Добра, што ў пакоі нікога не было. Яна адчула ў горле непрыемны камяк.

Зразумела, медсястра нічога не ведала пра Роберта. Ён не існаваў ужо не адзін дзясятак год. Сюзан раптам адчула сябе жахліва самотнай. Быццам яна засталася адна не толькі ў гэтым пустым малюсенькім пакоі, але і ва ўсім свеце.

— Чаму так доўга? — прамовіла яна скрозь слёзы.

***

4 жніўня. Ішоў моцны дождж. Сюзан апранулася і паснедала. З рэчаў збіраць ёй не было чаго, таму, чакаючы з’яўлення наглядчыцы, яна прыадчыніла акно, якое выходзіла ў прыўкрасны зялёны сад, што атачаў увесь цэнтр. Разныя лаўкі, акуратныя ўтульныя альтанкі, звілістыя дарожкі панамакалі ад залевы, але ўсё адно не згубілі сваёй прыгажосці і вытанчанасці. Цудоўны парк. Менавіта такі яны з Робертам марылі калі-небудзь закласці вакол невялікага ўтульнага доміка, дзе яны маглі б жыць, стварыць сям’ю. і быць шчаслівымі. Пахла свежасцю і вільготнай зямлёй.

— Сюзан, вы прастудзіцеся.

— Мне зусім не холадна.

— І ўсё ж такі я зачыню: не хачу, каб вы захварэлі акурат перад выпіскай, — Патрыцыя ўсміхнулася. Сёння яна выглядала вельмі акуратна, нават каптур не так моцна нагадваў пель­мень, як звычайна. — У мяне цудоўныя навіны. Да вас госці. Усе дакументы на выпіску ўжо гатовыя, таму, — яна змахнула са шчакі слязу, — я прыйшла развітацца, пакуль вы яшчэ тут.

Наглядчыца моцна абняла яе. Ад Патрыцыі пахла парфумай. «Леманграс», — здагадалася жанчына і з ветлівасці папляскала расчуленую жанчыну па спіне.

— Добры дзень, Сюзан. Рада бачыць, што вы ў добрым здароўі.

Голас належаў жанчыне, якая ўвайшла ў пакой. Сюзан прынялася ўважліва вывучаць яе. Дама была ва ўзросце, хаця на яе вузкім твары практычна не было зморшчын. Кароткія светлыя валасы былі акуратна ўкладзены, касметыка толькі хавала недахопы скуры і злёгку падкрэслівала незвычайны разрэз вачэй. Па-над элегантным строгім касцюмам быў накінуты белы халат. Яе знешнасць і тое, як яна трымалася, выдавала ўладную асобу, звыклую да таго, каб глядзець на іншых пагардліва.

— Дзякую за цудоўную працу, Патрыцыя.

Наглядчыца кіўнула.

— Сюзан, дазвольце прадставіць: Катрын Гроэн — міністр аховы здароўя.

Уладная жанчына шырока ўсміхнулася, працягнула тонкую руку і моцна сціснула

далонь Сюзан.

— Рада нарэшце пазнаёміцца з вамі.

***

Насуперак чаканням, яны накіраваліся не да выхада, а на дах будынка, дзе іх чакаў невялікі самалёт.

У салоне было даволі ўтульна. Сюзан уладкавалася на адной з дзвюх чырвоных кана-пак, пакуль Катрын Гроэн гутарыла з кімсьці са сваіх людзей. Шторы на вокнах аўтаматыч-на апусціліся ўніз: мабыць, цяпер яны пачнуць набіраць разгон.

— Хочаце выпіць? — прапанавала міністр, паставіўшы на столік паміж імі бутэльку і два келіхі.

Сюзан задумліва кіўнула, і жанчына лёгкімі рухамі тонкіх пальцаў адкруціла серабры-стую накрыўку з надпісам «574» і разліла па келіхах празрыстую вадкасць. Жанчына пры-нюхалася і злёгку прыгубіла напой.

— Што гэта?

Катрын шырока ўсміхнулася.

— Структураваная «Вада-574». Рада, што вам спадабалася.

— Вада? — здзівілася тая. — Вельмі прыемны смак. Ніколі не каштавала нічога падобнага.

Сюзан выпіла ўсё да дна, потым зноў напоўніла келіх і ўсё выпіла.

— Мяркую, у вас назбіралася шмат пытанняў. Стваральнік хоча сустрэцца з вамі асабіста, каб усё высветліць.

— Стваральнік? — перапытала Сюзан.

***

Дзверы зачыніліся, і яна апынулася ў велізарнай круглай зале. Па ўсім перыметры замест вокнаў у сцены былі ўбудаваны экраны, якія свяціліся. Пасярод залы стаяў высокі малады чалавек, ён азірнуўся, і экраны замігцелі, утвараючы адзіны вобраз футурыстычнага горада. У мужчыны былі кароткія белыя валасы, светлая скура і зялёныя вочы. Ён усміхнуўся і прыветна ўзмахнуў рукой. Побач з ім з падлогі вырас невялікі стол і два крэслы.

— Прывітанне, матуля. Я даўно чакаў цябе.

— Х-хто ты? — Сюзан прыняла запрашэнне і села ў крэсла.

— Сола. Але цяпер мяне часцей называюць Стваральнікам.

— Не можа быць, — прамовіла яна і дакранулася да яго шчакі. — Як такое магчыма? Дык ты біяробат? У той дзень у нас атрымалася стварыць цябе? О, Божа! — Сюзан рассмяялася і прынялася разглядаць Стваральніка. — Але ты выглядаеш як сапраўдны! Цябе не адрозніць ад чалавека! І эмоцыі! Неверагодна!

— Я і ёсць сапраўдны.

— Рухі такія плаўныя. І хто цяпер падтрымлівае цябе? Колькі табе падобных ужо стварылі?

— Ніколькі. Я адзін такі.

— Чаму? І што здарылася з Робертам?

— Я сам падтрымліваю сябе, увесь час удасканальваю форму і напаўненне... Думаю, табе трэба сёе-тое ведаць. Пасля таго дня, калі Роберт сказаў што твой час прыпыніўся, мне было дадзена заданне распрацаваць лекі, якія маглі б дапамагчы не толькі табе, але і іншым людзям. Тады ж Роберт і члены праектнай каманды «Сола» наладжвалі праграмы і ўвесь час дапрацоўвалі мяне. Роберт верыў да апошняга, што мы ўжо блізка.

Разам мы стварылі сістэму, якая дазваляла мне канструяваць штучныя целы любых форм і памераў. Спачатку я скапіраваў дадзеныя пра ўсіх выбітных людзей — іх медыцынскія карты, біяграфіі, працы. Я мадэляваў, намагаўся зразумець іх і ўзнавіць не толькі вобраз, але і іх душу, як вы гэта называеце. Так я навучыўся капіраваць людзей, ствараць для іх новыя формы. Гэта магло стаць альтэрнатывай лекаў, якія Роберт так доўга шукаў для цябе. Бо ці не гэта ёсць бессмяротнасць? Я мог стварыць новае цела, дакладна такое ж, як тваё, скапіраваць твой вобраз да самых дробных дэталей, і ты была б жывая.

Але Роберт не пагадзіўся, бо не падзяляў захаплення іншых членаў каманды. Ён лічыў, што нават калі я ствару ідэнтычную копію, яна ніколі не стане табой. Гэта будзе толькі копія. У яе не будзе душы.

Таму мне даводзілася працягваць працу над лекамі, але я ўсё яшчэ сканіраваў жывых людзей, навукоўцаў, даследчыкаў, палітыкаў, эканамістаў, лінгвістаў, гісторыкаў, людзей мастацтва, геніяў і звычайных гараджан. Раён за раёнам, горад за горадам. Краіны, канты ненты. Пакуль я не ўзнавіў віртуальную мадэль усяго свету. Калі ў мяне было дастаткова дадзеных, я мог канструяваць асобы сам, не толькі выкарыстоўваючы ўжо існуючыя мадэлі змешваючы іх часткі, але і фарміруючы новыя вобразы. Гэта быў прарыў.

— Але штосьці здарылася?

— Праз сем год пачалася вайна. Палітычны канфлікт паміж трыма звышдзяржавамі свету. Роберт вырашыў перавезці мяне ў бяспечнае месца, каб я мог у тайне працягваць працу над лекамі. Для яго гэта заўсёды заставалася прыярытэтам. Я думаю, ён прадугледж ваў такі варыянт раней, таму мы адшукалі выспу ў Ціхім акіяне. Да таго часу маё развіццё дасягнула дастаткова высокага ўзроўню, я пабудаваў бар’ер вакол выспы, і ніхто не мог пабачыць нас альбо заўважыць праз радар. На жаль, я таксама не мог падтрымліваць сувязь з астатнім светам, каб не раскрыць нашага месцазнаходжання.