Сяргей Белаяр - Логіка негуман Страница 2

— Хто гэта, Долмат?

— Здаецца, мы ўсё ж такі не самотныя ў Сусвеце... Браты па розуме завіталі!

— Мне страшна!

— Не бойся, я з табой! — якія яшчэ словы мог знайсці Ракса?

Іншапланетны зоркалёт завіс прыкладна за сотню кіламетраў ад касманаўтаў.

Нават на такой адлегласці ён здаваўся велізарным. У корпусе з’явілася дзірка, з яе вылецеў бот. Яму спатрэбілася ўсяго некалькі секунд для таго, каб наблізіцца да Раксы і Гаўрыш.

Не менш за хвіліну бот вісеў без руху, затым падаўся назад і адкрыў люк у выпуклым пузе.

— Што адбываецца? — жанчына паспрабавала прыціснуцца да мужчыны, але пасля таго, як страховачны трос сам па сабе расшматаўся, Раксу з нарастаючай сілай пацягнула да бота. — Не адпускай мяне!

— Трымаю!

Прыцягненне аказалася мацнейшым. Як толькі мужчыну ўсмактала ў дзірку, люк зачыніўся, а бот узяў курс на касмічны карабель.

— Не, пачакайце! Там мая жонка! Вы пакінулі Сняжану! — Ракса рынуўся да люка. Мужчыну адкінула пасля першага ж удару кулаком па метале.

Свядомасць змеркла...

Ачуўся Ракса ў вялікім памяшканні з паўкруглым скляпеннем. У вочы, прымушаючы жмурыцца, біла яркае святло.

Мужчына зрабіў спробу прыкрыць вочы рукой і са здзіўленнем усвядоміў, што не ў стане паварушыцца: рукі, ногі, грудзі і лоб апярэзвалі мяккія, але трывалыя рамяні.

Ля ложка стаялі двое. Відавочныя негуманоіды.

Істоты з цікавасцю разглядалі Раксу і перагаворваліся паміж сабой на свісцячай мове.

— Вызваліце мяне!

Негуманоіды перазірнуліся, пасля чаго сінхронна сціснулі залацістыя абручы.

— Гэта для вашай жа карысці! — у голасе звінеў метал.

— Я патрабую, каб вы неадкладна знялі з мяне рамяні і вярнуліся за Сняжанай!

— Адказ адмоўны!

— Калі вы не вернецеся, яна памрэ ад асфіксіі! У яе вось-вось скончыцца кісларод!

— Адказ адмоўны! Біялагічная небяспека — унутры самкі знаходзіцца чужая форма жыцця.

— Што? — Ракса не адразу зразумеў, пра што ідзе гаворка. А калі да яго дайшоў сэнс, вочы камандзіра «Непатрабавальнага мула» шырока раскрыліся ад жаху.