Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Вязень Азкабана Страница 18

Падняўшыся ён трапіў у самы дзівоснавыглядаючы класны пакой, які колісь бачыў; ён больш нагадваў нешта сярэдняе паміж паддашкам і старамоднай кавярняй. Усярэдзіне невялічкага пакою месцілася ня меньш за дваццаць круглях сталоў, абстаўленных навокал паркалёвымі крэсламі і пухлымі пуфікамі. Вокны былі занавешаны фіранкамі, а шматлікія лямпы задрапіраваны цёмна-чырвоным кашнэ, таму ў пакоі панавала бляклае барвяное святло. У кабінэце было задушліва-спякотна, у коміне палаў агонь, а грэючыйся ў ім вялізны медны імбрык выдзяляў цяжкі ванітны пах. Паліцы, што віселі на круглых сценах былі ушчэнт забітыя пыльным пер’ем, недагаркамі свечак, шматлікімі пакетамі з разарванымі ігральнымі картамі, срабрыстымі магічнымі крышталямі і масіўнымі кубкамі.

Хутка з-за пляча Гары паказаўся Рон, а пасля і ўвесь клас. Вучні перашэптваліся.

- Дзе яна?- спытаўся Рон.

Аднекуль з цені раздаўся мягкі містычны голас:

- Вітаю,- прамовіў ён.- Як добра, нарэшце ўбацыць вас у плоці.

Гары раптоўна заўважыў у кутку нейкую велізарную інсэкту. Але тут прафесарка Трэлані выйшла ў святло коміна, і ўсе ўбачылі вельмі хударлявую жанчыну ў вялізных акулярах у некалькі разоў павялічваючых памер яе вачэй, загорнутую ў тонкі паўпразрысты зіхацеючы шаль. Незлічоная колькасць ланцужкоў і караляў абвівала яе танюткую шыю, а рукі былі упрыгожаны безліччу бранзалетаў і кольцаў.

- Сядайце, мае вы дзіцянятачкі, сядайце,- прамовіла яна і вучні прыняліся ўсаджвацца на крэслы ці пуфікі вакол сталоў. Гары, Рон і Герміёна селі разам.

- Запрашаю на заняткі па Вяшчунсту,- працягвала яна, прысаджваючыся ў старажытае крэсла паблізу ад коміна.- Я прафесар Трэлані. Мы ніколі не бачыліся ранней. Я лічу, што празмернае спусканне да штурханіны і мітусні асноўнай школы засцілае мае Ўнутраннае Вока.

Ніхто нічога не адказаў ёй на гэтую незвычайную заяву, таму Трэлані далікатна паправіла свой шаль і працягвала:

- Дык вось, вы абралі для вывучэння самае складанае з магічных мастацтваў. Але вымушана вас адразу папярэдзіць, калі вы не маеце Унутраннага Зроку, я замала чаму магу навучыць вас. Толькі таму, што напісана на гэты конт у падручніках...

Пры гэтых словах Гары з Ронам усміхаючыся паглядзелі на Герміёну, напалоханую весткай аб тым, што ў Вяшчунстве кнігі будуць для яе слабымі памочнікамі.

- Шмат хто з чараўнікоў і вядзмарак здольны вызываль гучныя выбухі, таямнічыя водары ці раптоўна знікаць, але ніхто з іх ня ў стане прыўзняць вэлюм з таямніц будучыні.- прафесарка Трэлані рушыла свае вочы ўздоўж знерваваных тварыкаў вучняў.- Ані кожнаму даецца падобны Дарунак. Вось ты, хлопчык,- прамовіла яна Нэвілу, які амаль што зваліўся са свайго пуфіка,- ці ў цябе добрая бабуля?

- Лічу што так,- калоцячыся адказаў Нэвіл.

- Я ў гэтым не ўпэўнена. Ува ўсялякім выпадку ў яе адносінах да цябе, любы мой,-сказала прафесарка, яе доўгія смарагдавыя завушніцы ззялі ў святле полымя. Нэвіл зглынуў, а прафесарка спакойна працягвала.- У гэтым годзе мы будзем разглядаць асноўныя метады варажбавання. Першай нашай тэмай будзе чытанне па гарбаце, а потым мы перайдзем да хірамантыі. Дарэчы, мае дзіцятка,- звярнулася Трэлані да Парваці Паціл,- сцеражыся рудавалосага.

Парваці з жахам паглядзела на Рона, што сядзеў за яе спіною і адсунула сваё крэсла.

- У летнім семестры,- працягвала прафесарка,- мы перайдзем да крышталёвага шару... калі скончым вывучаць агнявыя азнакі. Нажаль ў лютым заняткі прыйдзецца прыпыніць з-за эпідэміі на грып. Я сама тады згублю голас. А на пасхальных вакацыях адзін з нас пакіне заняткі назаўжды.

У класе запанавала напружаная цішыня, якая быццам таксама была адкрыта для настаўніцы.

- Я буду вельмі ўдзячна, любая,- звярнулася яна да Лавендры Браўн, якая заціснулася ў спінку свайго крэсла,- калі ты перадаш мне вунь той вялізны срэбны імбрык.

Лавендра з палёгкай на твары паднялася, зняла з паліцы імбрык і паклала яго на стол перад Трэлані.

- Дзякуй, мае дзіця. А то чаго ты страшышся... адбудзецца ў пятніцу шастнаццатага кастрычніка.

Лавендра ўздрыганулася.

- А цяпер, я б хацела, каб вы падзяліліся на пары. Здыміце кубкі з паліцы і падыходдзце да мяне, каб я іх напоўніла гарбатай. Затым сядайце на свае месцы і пійце пакуль не застанецца толькі крышачку на дне. Пасля пракруціце іх тры разы ў левы бок і развярніце дном угору на сподак, пачакайце калі сцячэ апошняя гарбата і перадайце кубкі сваім паплечнікам дзеля чытання. Узоры для чытання вы знойдзеце на старонках пять і шэсць “Развуалявання будучыні”. Я буду рушыць між вамі і даваць сія-тыя падказкі і інструкцыі. А яшчэ, даражэнькі...- перахапіла яна руку Нэвіла, калі той падняўся,- пасля таго, як разаб’еш першы кубак, ці не зробіш ласку ўзяць адзін з блакітных. Ружовыя – мае ўлюбённыя.

І ўсамрэч не паспеў Нэвіл дацягнуцца да паліцы з кубкамі, як адчуўся  грукат разбіваючагася парцаляну. Прафесарка Трэлані схапіла савок і венік, каб прыбрацца.- Адну з блакітных, калі ты ня супраць, сонейка... дзякуй...

Гары і Рон запоўніўшы свае кубкі, вярнуліся на месца і паспрабавалі, як мага хутчэй выпіць сваю, абпаляючую гарбату. Пракруцілі кубкі тры разы, як раіла настаўніца, пачакалі пакуль сальюцца рэшткі і перадалі кубкі адно аднаму.

- Так,- спытаўся Рон, калі яны адчынілі падручнікі на адпаведных старонках,- што ты там бачыш у маім кубку?

- Купу вільготнай карычневай рэчавіны,- адказаў Гары. Моцны пах духмянасцяў у пакоі прымушаў яго адчуваць сябе сонным і дурным.

- Пашырце вашу свядомасць, мае дзіцяняткі, і дазвольце вашым вачам бачыць праз будзённасць,- усклікнула прафесарка Трэлані скрозь змрок.

Гары паспрабаваў узяць сябе ў рукі.

- Так, я бачу нешта нагадваючае скажонны крыж,- прамовіў ён і пракансультаваўшыся з “Развуаляваннем Будучыні” адказаў,- “Крыж” азначае, што ты будзеш мець “выпрабаванні і пакуты”... прабач канечне... але тут ёсць нешта нагадваючае сонца, гэта... “Сонца” азначае “вялізнае шчасце”... так што, будзеш ты мець, як выпрабаванні з пакутамі, так і моцнае шчасце...

- Лічу што цябе тэрмінова патрэбна тэставанне Ўнутранняга Вока,- прамовіў Рон і яны абодва ледзь не задушыліся ад смеха, бо прафесарка нават паглядзела ў іх бок.

- Мая чарга...- Рон зірнуў у гарын кубак, на яго твары з’явіліся зморшкі намаганняў.- Я бачу кроплю з нейкай рысачкай, выглядае нібы галава ў кацялку,- прамовіў ён,- Магчыма ў будучым ты будзеш працаваць у Міністэрстве магіі...

Ён развярнуў кубак іншым бокам.

Але ж калі паглядзець з гэтага боку, больш падобна на жолуд... як?- ён зірнуў у свой экзэмпляр “Развуалявання Будучыні”.- “Спадчына, нечаканая груда золата”. Выдатна, потым пазычыш мне крашачку. А тут што?- ён развярнуў кубак яшчэ раз,- выглядае, як нейкая жывёліна. Так, гэта яго галава... падобна на гіпапатама... не на аўцу...

Прафесарка Трэлані круцілася паблізу, калі Гары чарговы раз пырхнуў ад смеху.

- Дазволь мне зірнуць, мой любы,- яна перагнулася праз плячо Рона і схапіла з яго рук гарын кубак. Усе сціхлі і пачалі ўважліва назіраць на яе.

Прафесарка Трэлані уважліва глядзела ў кубак паварочваючы яго супраць гадзіннікавай стрэлцы.

- Сокал... мой даражэнькі, ты маеш смяротнага ворага.

- Але аб гэтым і так ўсе ведаюць,- прамовіла Герміёна гучным шэптам. Прафесарка са здзіўленнем утаропілася на яе.

- Зразумела ж,- працягвала Герміёна,- усе ведаюць аб Гары і Самі-Ведаеце-Кім.

Гары і Рон ўтаропіліся на яе адначасова здзіўленна і захоплена, яны аніразу ня бачылі, каб Герміёна падобным чынам размаўляла з настаўнікам. Прафесарка не звярнула на яе аніякай увагі. Яна яшчэ раз паглядзела ў гарын кубак і працягвала.

- Булава... атака. А маё ты дзіця, гэта вельмі не шчаслівы кубак...

- А я лічыў, што там кацялок,- сарамліва сказаў Рон.

- Чэрап... на тваім шляху небяспека, мой любы...

Усе суцішыліся і паглядзелі на яе, яна чарговы і апошні раз развярнула кубак, войкнула, а потым закрычала.

Раздаўся дзвон разбіваючагася парцаляну; гэта Нэвіл разбіў чарговы кубак. Трэлані заняла вольнае крэсла і сваімі бліскучымі рукамі схапілася за сэрца, заплюшчыўшы вочы.

- А мой ты любы, мой бедны хлопчык... не... лепш нічога не казаць... не пытайце мяне...

- Што вы там бачыце, прафесарка?- спытаўся Дын Томас. Усе імгненна падняліся на ногі і схапіўшы свае падручнікі накіраваліся да стала Гары і Рона, з ўсіх бакоў абляпіўшы крэсла настаўніцы і пазіраючы ў гарын кубак.

- А мой ты ж даражэнькі,- вялізныя вочы прафесаркі драматычна расплюшчыліся,- у тваім кубку Грым.

- Хто?- спытаўся Гары.

Гары ўпэўніўся, што аніадзін ён нічога не зразумеў; Дын Томас стаяў паціскаючы плячыма і Лавендра Браўн глядзела збянтэжана, але ўсе астатнія прыціснулі ў жаху рукі да ртоў.

- Грым, мой любы, Грым,- ўсклікнула прафесарка, якая была сшакаваная тым, што Гары яе не зразумеў.- Вялізны Сабака-Здань, які часта наведвае цвінтары! Мой любы, ён – прадвеснік... самы горшы прадвеснік... прадвеснік смерці!