Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой Страница 25

  - Нік! - заракатаў госць. - Як жыццё? Башка яшчэ не адвалілася?

  Загагатаў, ён пляснуў Амаль Безгаловага Ніка па плячу.

  - Сардэчна запрашаем, Патрык, - напружана сказаў Нік.

  - Жывякі! - раптам ускрыкнуў сэр Патрык, тыкаючы пальцам у Гары, Рона і Герміёну і высока падскокваючы ў няшчырым спалоху, так, што галава зноў звалілася з плечаў  (натоўп зноў пакаціўся са смеху).

  - Вельмі смешна, - змрочна сказаў Амаль Безгаловы Нік.

  - Не звяртайце ўвагі на Ніка! - крычала галава сэра Патрыка з полу. - Ён Крывіцца, што яго не пускаюць у Братэрства! Але - зразумейце мяне правільна - калі ўважліва на яго паглядзець...

  - Мне падаецца, - паспешна ўставіў Гары, злавіўшы шматзначны погляд Ніка, - Нік вельмі... страшны і... ммм...

  - Ха! -  завішчала галава сэра Патрыка. - Спрачаемся, ён цябе замовіў гэта сказаць!

  - Спадары, прашу вашай увагі, надыйшоў час вымавіць прамову, - гучна абвясціў Амаль Безгаловы Нік, узлез на подыўм і ўстаў у кола, ясветленнае халодным святлом сіняга пражэктара.

  - Паважаныя нябожчыкі! Дамы і спадары! З глыбокай тугою...

  Але ніхто ўжо нічога не слухаў. Сэр Патрык і іншыя задумалі гуляць у футбол галавой, і ўсё прысутныя мімаволі звярнуліся да іх. Амаль Безгаловы Нік беспаспяхова спрабаваў пераключыць увагу аўдыторыі на сябе, але прымушаны быў махнуць на гэтую задуму рукой, калі паблізу яго вуха пранеслася галава сэра Патрыка, суправаджаная захопленымі лямантамі натоўпу.

  Гары да гэтага часу страшна змерз, не кажучы ўжо аб тым, што даўно прагаладаўся.

  - Я больш не магу гэтага выносіць, - клацая зубамі, прамармытаў Рон, калі аркестр зноў зайграў, і прывіды вярнуліся на танцавальную пляцоўку.

  - Пайшлі адгэтуль, - пагадзіўся Гары.

  Яны сталі неўзаметку адыходзіць да дзвярэй, ківаючы і ўсміхаючыся ўсякаму, хто звяртаў на іх увагу, і, праз хвіліну, ужо ішлі хуткім крокам уверх па асветленым чорнымі свечкамі калідоры.

  - Можа, пудынг яшчэ не ўвесь з'елі, - з надзеяй прамовіў Рон, які крочыў наперадзе ўсіх.  Яны ўжо паднімаліся па прыступках у вестыбюль.

  І тут Гары пачуў:

  - ...усадзіцца.... разарваць... забіць...

  Гэта быў той жа самы голас, той жа халодны, забойна-страшны голас, які раздаўся ў кабінеце ў  Локхарда.

  Гары спатыкнуўся і не змог ісці далей. Ён схапіўся за сцяну, адчайна прыслухваючыся, і стаў, прыжмурыўшыся,  аглядацца, узірацца ў глыбіні бедна асветленых пераходаў.

  - Гары, што гэта ты?...

  - Зноў гэты голас - памаўчыце трохі...

  - ...так прагаладаўся.... так доўга...

  - Слухайце! - з сілай загадаў Гары, і Рон з Герміёнай замерлі, утаропіўшыся на яго.

  - ...забіць... час забіць....

  Голас зрабіўся глушэй. Гары быў упэўнены, што гук выдаляецца - паднімаецца ўверх.   Змяшанае пачуццё страху і ўзрушанасці ахапіла яго. Ён глядзеў на цёмную столь - якім чынам голас можа паднімацца ўверх? Можа быць, гэта голас фантому, для якога каменная столь - не перашкода?

  - Сюды! - закрычаў ён і пабег уверх па лесвіцы ў вестыбюль. Тут не трэба было і спадзявацца штосьці пачуць, улічваючы шум свята, данасіўшыся з Вялікай Залы. Гары стрымгалоў даімчаўся па мармуровых прыступках да першага паверху, Рон з Герміёной  тупацелі ззаду.

  - Гары, куды мы...

  - ШШШ!

 Гары напружыў слых. Далёка-далёка, з верхняга паверху, з кожнай секундай усё больш заціхаючы, даносілася:

  - ...я чую кроў... я чую кроў...

  У Гары ў жываце нешта скруцілася.

  - Ён жадае кагосьці забіць! - закрычаў ён і, не звяртаючы ўвагі на ашаломленых сяброў, зноў пабег уверх па лесвіцы, скачучы праз тры прыступкі, імкнучыся ўчуць што-небудзь скрозь грукат уласных ног...

  Гары пранёсся па ўсім другім паверсе - Рон з Герміёной, затыхаючыся, збеглі следам - без прыпынку. Нарэшце, яны загарнулі за кут у апошні, пустэльны калідор.

  - Гары, растлумач Урэшце рэшт, што адбываецца? - спытаў Рон, выціраючы твар рукавом. - Я нічога не чую...

  Але Герміёна раптам войкнула і паказала ўглыб калідора:

  - Глядзіце!

  На сцяне нешта свяцілася. Хлопцы асцярожна наблізіліся, узіраючыся ў цемру. У праёме паміж двума вокнамі метровымі літарамі была намалевана надпіс, цьмяна паблёсківаючы ў святле падпаленых паходняў:

  ТАЕМНЫ ПАКОЙ ЗНОЎ АДЧЫНЕНЫ.

  ВОРАГІ НАШЧАДКА, СЦЕРАЖЫЦЕСЯ.

  - А што гэта там... такое вісіць? - спытаў Рон злёгку дрыготкім голасам.

  Калі яны павольна падышлі да таго месцу, Гары ледзь не зваліўся - падлога была заліта вадой; Рон з Герміёнай падхапілі яго, і разам, павольна, цаля за цаляй, сталі рухацца да надпісу. Вочы іх былі прыкаваныя да віслага незразумелага чорнага прадмета. Усе трое зразумелі, што гэта такое, адначасова, і дружна адскочылі з гучным воплескам.

  Місіс Норыс, кошка наглядчыка, была падвешаная за хвост да паходнятрымацеля. Яна была цвярда як дзеравяка, вочы шырока адчыненыя і абстаўленыя ў прастору.

  На працягу некалькіх секунд ніхто не мог паварушыцца. Потым Рон сказаў:

  - Трэба змотвацца адгэтуль.

  - Пэўна, трэба дапамагчы... - ніякавата пачаў Гары.

  - Павер мне, - адрэзаў Рон, - нам жа будзе горш, калі нас тут заўважаць.

  Але было ўжо позна. Далёкі грукат, быццам бы грымота, узвясціў аб канчатку свята. З абодвух канцоў калідора, у якім яны знаходзіліся, данёсся тупат сотняў ног, взбіраюшчыхся па лесвіцах; адчуліся гучныя, шчаслівыя галасы добра пад’еўшых людзей; праз імгненне, вакол было годзе школьнікаў.

  Балбатня, смех, шум абарваліся раптам - усё раптам зазначылі віслую кошку. Знатоўпіўшыся пасярэдзіне калідора, Гары, Рон і Герміёна як быццам апынуліся ў цэнтры нябачнага ізаляванага кола. На тых, хто дышлі да боку гэтага кола ззаду напіралі тыя, каму было не відаць, што здарылася.

  Раптам хтосьці загарлапаніў у цішыні:

  - Ворагі Нашчадака, сцеражыцеся! Бруднакроўкі - чарга за вамі!

  Гэта быў Драко Малфой. Ён праштурхаўся наперад, яго халодныя вочкі ажывіліся, заўсёды бледны твар загарэлася, і ён расцягнуў рот у гідкай усмешцы, гледзячы на нерухомую, павешаную жывёліну.

— РАЗДЗЕЛ IX —

Надпіс на сцяне

- У чым справа? Што здарылася?

  Прыцягнуты, па-за ўсякім сумненнем, нічым іншым як крыкам Малфоя, Аргус Філч прабіраўся скрозь натоўп. Раптам ён убачыў місіс Норыс, ногі адмовіліся трымаць яго, і ён зваліўся на рукі якія стаяць ззаду дзяцей.

  - Мая котачка! Мая котачка! Што з місіс Норыс? - завішчаў ён.

  Звар'яцелы погляд спыніўся на Гары.

  - Ты! - у істэрыцы выгукнуў ён. - Гэта ты забіў маю кошку! Ты забіў яе! Я цябе заб'ю! Я...

  - Аргус!

  Дамблдор прыбыў на месца злачынства, акружаны іншымі настаўнікамі. За нейкія дзелі секунды ён імкліва абмінуў Гары, Рона і Герміёну і зняў місіс Норыс з паходнетрымацеля.

  - Хадземце са мной, Аргус, - сказаў ён Філчу. - І вы таксама, містэр Потэр, містэр Уізлі, міс Грэнджэр.

  Локхард ахвотна ступіў наперад.

  - Мой кабінет зусім побач, дырэктар - толькі па лесвіцы падняцца - я з задавальненнем падам....

  - Дзякуй, Гілдэрой, - падзякаваў Дамблдор.

  Натоўп моўчкі расступіўся і прапусціў іх. Локхард, з важным і ганарлівым выглядам, не адставаў ад Дамблдора, за імі прытрымліваліся прафесар МакГонагал і Снэйп.

  Калі яны ўвайшлі ў неасветлены кабінет, па сценах прабегла хваля мітуслівых рухаў; Гары зазначыў адразу некалькіх  Локхардаў, паспешліва хаваючыхся за рамкі фатаграфій, валасы ў іх былі накручаны на бігудзі. Сапраўдны Локхард запаліў свечкі на працоўным стале і адступіў. Дамблдор пасклаў місіс Норыс на паліраваную паверхню і стаў рабіць агляд. Гары, Рон і Герміёна абмяняліся напружанымі поглядамі, апусціліся ў крэслы, якія стаялі па-за асветленым колам і сталі назіраць.

  Кончык доўгага, кручкаватага носу Дамблдора амаль што дакранаўся кацінай поўсці.  Дырэктар аглядаў місіс Норыс вельмі падрабязна скрозь акуляры са шкламі ў форме  паўмесяца, акуратна дакранаючыся да нерухомага цела доўгімі пальцамі. Прафесар МакГонагал нахілілася амаль гэтак жа нізка і стаяла, павузіўшы вочы. Снэйп навісаў над імі, напалову ўтоены ў цені. На твары ў яго застыў вельмі дзіўны выраз - нібы ён з працай стрымліваў ухмылку. А Локхард парыў панад ўсімі і сыпаў версіямі.

  - Яе вызначана забіў злы праклён - магчыма Трансмагарэвальная Мука - я сустракаўся з гэтым мноства раз, які жаль, што мяне там не было, я як раз ведаю контрзаклён, які абавязкова выратаваў бы яе...

  Прамова Локхарда, як пункцірам, была працятая рэгулярнымі всхліпываннямі Філча, сухімі, няўцешнымі. Ён бездапаможна ляжаў у крэсле, зачыніўшы твар далонямі,  не ў сілах зірнуць на місіс Норыс. Хоць Філч і быў глыбока агідны Гары, усё жа хлопчык не мог не адчуць спачування. Сябе, праўда, яму стала яшчэ жаласней - калі Дамблдор паверыць Філчу, адважна можна лічыць сябе выключаным з школы.