Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой Страница 9

  - Патрэбным чаго? - перапытаў Гары нервова, а полымя зноў ускінулася і паглынула Джорджа.

  - Наогул там вельмі шмат розных камінаў, але, калі толькі ты будзеш прамаўляць словы выразна…

  - Не хвалюйся, Моллі, з ім усё будзе ў парадку, - супакоіў містэр Уізлі, сам частуючыся дробкай.

  - Але, дарогі, калі ён раптам згубіцца, што мы скажам яго дзядзьку і цётцы?

  - Ім гэта ўсё роўна, - засведчыў яе Гары. - Калі Дадлі  пазнае, што я выляцеў у трубу, ён толькі ўзрадуецца…

  - Ну… добра… давай пасля Артура, - вырашылася місіс Уізлі. - Вось што, калі ўстанеш у агонь, гучна скажы, куды ты жадаеш патрапіць…

  - І прыцісні локці, - наказваў Рон.

  - А вочы зачыні, - паспешліва дадала місіс Уізлі, - сажа…

  - І не бянтэжся, - сказаў Рон, - а то вывалішся ў чужы камін…

  - Але глядзі не запанікуй, а то выйдзеш занадта рана; пачакай, пакуль не ўбачыш Фрэда з Джорджам.

  Вельмі імкнучыся ўтрымаць у памяці ўсе гэтыя навучанні, Гары ўзяў ледзь-ледзь лятучага пораху і падышоў да каміна. Ён глыбока ўдыхнуў, пасыпаў полымя порахам і ступіў наперад; адчуванне было як ад цёплага брызу; ён адкрыў рот і неадкладна наглытаўся дыму.

  - К-к-к-асы звулак, - закашляўся ён.

  Яго быццам сцягнула ў гіганцкую варонку, закруціла са страшнай хуткасцю - у вушах аглушальна грукатала - ён паспрабаваў прыадчыніць вочы, але яго занудзіла ад віхуроў зялёных агнёў, якія пранасіліся паблізу - нешта балюча стукнула яго па локці, і ён цесна прыціснуў рукі да цела, якое ўсё круцілася і круцілася - потым нетутэйшае адчуванне, што ледзяныя далоні надавалі яму аплявух - прыжмурыўшыся скрозь акуляры, ён убачыў размыты струмень камінаў і маментальныя стоп-кадры пакояў за імі - бутэрброды з вяндлінай шалёна круціліся ў жываце - ён зноў зачыніў вочы з адзіным жаданнем, каб усё хутчэй скончылася, і тут…

  Гары зваліўся тварам уніз на каменны пол і адчуў, што дужка акуляраў пераламалася.

  З галавой, якая круцілася, увесь у сіняках і перапачканны сажай, ён вокамгненна ўскочыў на ногі, утрымліваючы пабітыя акуляры на носе. Ён быў адзін, але дзе, не меў ні найменшага падання. Ён мог сказаць толькі адно - што варта поруч мармуровага каміна ў нейкім месцы, падобным на прасторную, але бедна асветленаю чароўную краму - аднак, тое, што тут прадавалася, тое ледзь магло патрапіць у Хогвартскі спіс.

  Непадалёк стаяла шкляная вітрына, у якой на падушках ляжалі маршчыністае рука, заплямленая крывёй калода карт і вытарашчанае шкляное вока. Зласлівага выгляду маскі віселі на сценах, вялікая калекцыя чалавечых касцей размяшчалася на прылаўку, а іржавыя, з вострымі зуб'ямі прылады звісалі са стала. І, горш усяго, змрочная вузкая вуліца, выгляд на якую адчыняўся з пыльнага акна, вызначана не была Касым завулкам.

  Трэба прыбірацца адгэтуль, чым хутчэй, тым лепш. Нос усё яшчэ балеў у тым месцы, якім Гары стукнуўся аб пол. Хуткім бясшумным рухам хлопчык кінуўся да выхаду, але, на паўдарозе, убачыў, што па вуліцы да дзвярэй падыходзяць двое, прычым адзін з іх - апошні чалавек на зямлі, з якім Гары - разгубленаму, перапачканнаму, у пабітых акулярах - жадалася бы сустрэцца ў сваім цяперашнім выглядзе. Гэты чалавек быў Драко Малфой.

  Гары ліхаманкава агледзеўся вакол і з левага боку выявіў вялікую чорную шафу; ён стрымгалоў кінуўся да яе, залез унутр і зачыніў за сабою дзверцы, пакінуўшы толькі маленькую шчыліну, каб падглядаць. Праз сякунду ад дзвярэй раздаўся звон званка, і Малфой увайшоў у краму.

  Мужчына, які ўвайшоў следам, не мог быць нікім іншым акрамя як бацькам Драко. У яго было абсалютна такі жа бледны выцягнуты твар і такі жа халодны, металічны погляд.   Містэр Малфой прайшоўся па краме, гультаявата агледзеў прадметы, выстаўленыя ў вітрынах і патэлефанаваў у званок на прылаўку, перш чым абвінуцца да свайго сына і  сказаць:

  - Нічога не чапай, Драко.

 Малфой, працягнуўшы было руку да шклянога вока, незадаволена працадзіў:

  - А я думаў, мы вылучым мне падарунак.

  - Я жа сказаў, што куплю табе гоначную мятлу, - безуважліва адказаў яго бацька, барабанячы пальцамі па прылаўку.

  - Ну і навошта яна мне, калі мяне не прымуць у каманду каледжа? - з надзьмутым выглядам сказаў Малфой. - Гары Потэр летась атрымаў "Німбус 2000". І адмысловы дазвол ад Дамблдора гуляць за "Грыфіндор". А ён не такі ужо і добры, гэта ўсё таму, што ён знакамітасць… знакамітасць з ідыёцкім шнарам на ілбу…

  Драко нахіліўся, каб бліжэй разгледзець паліцу з чэрапамі.

  - Усё лічаць яго такім разумным, ах, супер-Потэр з яго шнарам, з яго мятлой…

  - Ты кажаш мне гэта ў соты раз, як мінімум, - не даслухаў містэр Малфой, раздражнёна зірнуўшы на сына. - І я павінен нагадаць табе, што гэта не - прадбачліва - паказваць, што ты не ў такім шалёным захапленні ад Потэра, як усё астатнія, бо большасць з нашага свету лічаць яго героем, з-за якога знік Чорны Лорд… А! Містэр Борджын.

  Да прылаўка,  на хаду прыпрасоўваючы лоевыя валасы, падыходзіў гарбаваты чалавек.

  - Містэр Малфой, надзвычай рад зноў вас бачыць, - вымавіў містэр Борджын голасам такім жа алейным, як і яго валасы. - Я ў захапленні - а, і юны містэр Малфой таксама тут! - да глыбіні душы ўсцешаны. Чым магу служыць? Я проста абавязаны паказаць вам апошнія паступленні - да таго ж кошты вельмі разумныя…

  - Сёння я прыйшоў не купляць, містэр Борджын, а прадаваць, - перапыніў містэр Малфой.

  - Прадаваць? - усмешка на твары містэра Борджына ледзьве прыкметна аблезла.

  - Вы чулі, зразумела, аб тым, што Міністэрства правяло яшчэ некалькі рэйдаў, - сказаў містэр Малфой, дастаў з унутранай кішэні пергаментны скрутак і, узварухнуўшы, разгарнуў так, каб гаспадар крамы мог прачытаць. - У маім доме маюцца некаторыя - ммм - прадметы, наяўнасць якіх магло бы некалькі…ммм… збянтэжыць прадстаўнікоў  Міністэрства, у выпадку, калі бы яны вырашылі нанесці мне візіт…

  Містэр Борджын дзелавіта прымайстраваў на нос пенснэ і праглядзеў спіс.

  - Няўжо, сэр, у Міністэрстве адважацца турбаваць вас?

  Містэр Малфой скрывіў вусны ў іранічнай усмешцы.

  - Пакуль мне не наносілі візіту - да прозвішча "Малфой" усё яшчэ ставяцца з вызначаным піетэтам - аднак, дзейнасць Міністэрствы становіцца ўсё больш і больш назойлівай.   Ходзяць упартыя чуткі з нагоды новага закона па абароне маглаў - без сумнення, за ім пэўна гэты пабіты моллю прыдурак, маглафіл Артур Уізлі.

  Гары кінула ў жар ад абурэння.

  - … і, як вы бачыце, некаторыя з гэтых ядаў могуць неабгрунтавана навесці на думку…

  - Вядома, вядома, сэр, я ўсё разумею, - засведчыў містэр Борджын, - дайце падумаць…

  - Я жадаю вось гэта! - умяшаўся ў гутарку Драко, тыкаючы пальцам у зморшчанае руку на падушцы.

  -  Ах, Светазарыстая Рука! - выклікнуў містэр Борджын і, пакінуўшы скрутак, паспяшаўся да Драко. - Калі ўручыць ёй свячу, то яна будзе свяціць толькі толькі свайму гаспадару! Лепшы памочнік для злодзеяў і рабаўнікоў! У вашага сына цудоўны густ, сэр.

  - Спадзяюся, мой сын стане болей вялікім, чым злодзеем або рабаўніком, - суха зазначыў містэр Малфой, на што Борджын паспяшаўся засведчыць яго: - Я не меў у выгляду нічога дрэннага, нічога дрэннага, сэр…

  - Хоць, калі ён не выправіць свае адзнакі, - працягваў містэр Малфой зусім ужо  ледзяным тонам, - то, цалкам верагодна, гэтая дзейнасць апынецца адзінай, да якой ён будзе прыдатны…

  - Я не вінаваты, - адрэзаў Драко, - у ўсіх настаўнікаў свае любімчыкі, гэтая дурніца Герміёна Грэнджэр, напрыклад…

  - На тваім месцы я бы згарэў ад сораму, калі бы падобная дзяўчына, да таго ж не з чароўнай сям'і, абыходзіла бы мяне па ўсіх прадметах, - раздражнёна сказаў містэр Малфой.

  - Так табе! - шапнуў Гары ледзьве чуваць, з задавальненнем адзначыўшы на твары Драко крыўду і замяшанне.

  - Усюды адно і тое ж, - прымірэнча сказаў містэр Борджын сваім алейным голасам, - на чысціню чароўнай крыві звяртаюць усё менш і менш увагі…

  - Толькі не я! - амаль не хаваючы гневу, сказаў містэр Малфой, раздзімаючы доўгія ноздры.

  - Зразумела, сэр, і не я таксама, - з глыбокім паклонам пацвердзіў містэр Борджын.

  - У такім разе, можа быць, мы маглі бы вярнуцца да абмеркавання майго спісу, - працадзіў містэр Малфой. - Я трохі спяшаюся, Борджын, у мяне сёння важная дзелавая сустрэча.

  І яны прыняліся гандлявацца. Гары з турботай назіраў, як Драко, вывучаючы вітрыны, падыходзіць усё бліжэй і бліжэй да яго хованцы. Драко памарудзіў перад згорнутай у кольцы вяроўкай вешальніка, потым з задаволенай усмешкай прачытаў надпіс пад выдатным калье з опалаў: "Асцярожна - рукамі не чапаць. Праклята - на сённяшні дзень загубіла  жыцці дзевятнаццаці ўладальнікаў-маглаў".

  Драко звярнуўся і апынуўся прама перад прыадчыненай шафай. Ён зрабіў яшчэ крок, працягнуў руку да дзверц…

  -  Ну, усё, - данёсся ад прылаўка голас яго бацькі, - пойдзем, Драко…