Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Вязень Азкабана Страница 9

Усярэдзіне стаяў вельмі камфортна выглядаючы ложак, колькасць мэблі з паліраванага дуба, у каміне палаў агонь і нешта сядзела на дзверцы шафы...

- Хэдвіг!- здзіўлена ўсклікнуў хлопчык.

Палярная сава шчоўкнула дзюбай і зпланіявала на руку Гары.

- У вас вельмі разумная сава, містэр Потэр,- усміхнуўся Том, яна прыляцела сюды праз пяць хвілін пасля вашага аб’яўлення. Калі яшчэ штось трэба, не саромейцеся пытацца.

Ён пакланіўся і сыйшоў з пакою.

Гары напрацягу доўгага часу сядзеў і рассеяна гладзіў Хэдвіг. Тым часам неба за акном змяніла колер з глыбокага аксамітна сіняга на халодны сталёва шэры, а потым, пакрысе на ружовы з залатым. Гары ня мог паверыць, што ён толькі некалькі гадзін таму пакінуў Прайвет Драйв, што яго не выгналі з школы і што ён мае цэлых тры тыдні вольных ад Дурслі.

- Гэта была вельмі дзіўная ноч, Хэдвіг,- пазіхаючы прамовіў ён.

І нават не зняўшы акуляры, Гары паваліўся на падушку і заснуў.

— РАЗДЗЕЛ IV —

Дзіравы Кацёл

На працягу колькіх дзён Гары абвыкаўся са сваім новым свабодным становішчам. Ён ніяк не мог уявіць, што можа прачынацца, калі пажадаецца і есці тое, што падабаецца. Хлопчык нават мог пайсці куды заўгодна, калі гэтае месца знаходзілася на Дыягон Алеі. Гэта даўжэзная  брукаваная вуліца была набіта такой колькасцю самый найвыдатнейшых чарадзейных крам, што Гары нават і ў галаву не прыходзіла парушыць загад Фаджа і пайсці на шпацыр у маглаўскі свет.

Шторанніцы Гары снедаў у Дзіравым Катле, бо яму падабалася назіраць за іншымі наведавальнікамі: смешнымі маленькімі вядзьмаркамі з вёсак, прыляцеўшымі па шопінг; чараўнікоў глыбокапажнага выгляду, спрачаючыхмся наконт чарговага артыкула з “Ператвораў Сягоння” ; дзікавата-выглядаючых ведзмакоў, хрыплых гномаў і падобную ж публіку. А аднойчы яму на вочы трапілася нешта, падазронна нагадваючае старую вядзьмарку, якая заказала сабе з-пад звязанага з тоўстай воўны шлема, талерку сырой печані.

Пасля сняданку Гары выходзіў на задні двор, даставаў сваю чароўную палачку, націскаў на трэццю цагліну ля сметніка і адчыняў праход на Дыягон Алею.

Доўнія сонечныя дні хлопчык праводзіў за вывучэннем асартыменту разнастайных крам, ці седзячы пад яскравымі парасонамі вулічных кавярняў, дзе наведвальнікі дэманстравалі адно аднаму свае бягучыя набыткі (“гэта лунаскоп, хлопча – цяпер не трэба будзе губляць час з месяцовымі дыяграмамі, разумееш?”), ці абмяркоўвалі становішча з Сірыюсам Блэкам (“што датычыцца мяне, я не адпушчу анікога са сваіх дзетак шпацыраць сам-насам, пакуль Блэка не вярнуць у Азкабан”). Гары ня трэба было больш вучыць дамашнюю работу па начах, схаваўшыся пад коўдру; ён меў магчымасць рабіць гэта седзячы пад сонцам на верандзе Салона Марозева, які належаў Фларыяну Фартэск’ю. Часам Гары, які ўжо амаль скончыў працу над сачыненнямі, дапамагаў сам гаспадар Салону, які шмат чаго ведаў аб сярэднявечных вядзьмаркаспаленнях і кожныя поўгадзіны частаваў хлопчыка бясплатным марозевам.

Калі Гары, папоўніў у Грынгатскім банку свае запасы залатых галеёнаў, срэбных сікеляў і бронзавых кнютаў, яму спатрэбілася шмат самавалодання, каб не страціць ўсё адразу. Ён стала нагадваў сабе, што яму яшчэ пяць ход вучыцца ў Хогвартсе і як ён будзе адчуваць сябе, пытаючыся грошаў на новыя прылады і кнігі замоваў у Дурслі. Аднойчы, ён амаль што не набыў сабе набор Плявакаменчыкаў з чыстага золата (гэта чарадзейская гульня нагадвае звычайныя маглаўскія шарыкі, але гэтыя пстрыкалі суперніку ў твар вадкасцю з непрыемным пахам, калі гублялі сваю кропку). Таксама Гары не паддаўся спакусе, ўбачыўшы рухомую мадэль галактыкі ў вялізным крышталёвым шары, набыццё якой абяцала назаўжды пазбавіцца неабходнасці пасячаць урокі астраноміі. Але наймацнейшае выпрабаванне чакала Гары ў яго самай ўлюбёнай краме “Найякаснейшыя Прылады для Квідытча” напрыканцы першага тыдня побыту ў Дзіравым Катле.

Зацікаўлены натоўпам згрудзіўшымся ў краме, Гары праціснуўся праз купу ўзбуджаных вядзьмарак і ведзьмакоў і заўважыў свежаўзведзены подыюм на якім убачыў самую найвыдатнейшую мятлу ў сваім жыцці.

- Толькі што з’явілася... прататып...- распавядаў нейкі чараўнік з квадратным падбароддзем свайму суразмоўцы.

- Хіба гэта не самая хуткая мятла ў свеце, татачка?- піскнуў хлопчык маладзейшы за Гары выкручваючыся з рукі сайго бацькі.

- Ірландская Зборная дзеля ўдзелу ў Чэмпіянаце Свету замовіла сем гэткіх прыгажунь,- распавёў натоўпу гаспадар крамы,- А яны фаварыты Сусветнага Кубку!

Высокая вядзьмарка, што стаяла перад Гары, урэшце адыйшла і ён змог прачытаць анатацыю:

ВОГНЕННАЯ СТРАЛА

Ультрасучасная спартовая мятла з палепшанай аэрадынамікай. Супер-тонкі тронак з ясеня, адпаліраваны на алмазным круге. Кожная мятла мае індывідуальны нумар. Дзякуючы таму, што кожны дубчык хваста падабраны індывідуальна, нашая мятла мае непераўзойдзеную аэрадынамічную дасканаласць, непераўзойдзены баланс і выразнасць арыентацыі. Вогненная Страла з лёгкасцю разганяецца з 0 да 150 міль за гадзіну на працягу 10 секунд і забяспечана сістэмай абароны ад стопарных замоваў. Кошт па дамоўленасці.

Кошт па дамоўленнасці... Гары нават не хацеў думаць аб тым колькі галеёнаў спатрэбіцца аддаць за Вогненную Стралу. Ён нічога не жадаў так моцна за ўсё сваё жыццё, як толькі гэтую мятлу. Алё хлопчык памятаў, што не прайграў аніводнага матчу па квідытчу са сваім Німбусам 2000 і лічыў, што ня трэба спусташаць свой рахунак у Грынгатсе, калі ўжо мае дастаткова добрую мятлу. Тым ня меньш Гары не пытаючыся аб кошце, штодня прыходзіў, каб паглядзець на Вогненную Стралу.

Але ж былі таксама і неабходныя набыткі. Першым чынам Гары зайшоў да аптэкара, каб папоўніць свае запасы інгрэдыентаў для стварэння зелляў. Таксама заўважыўшы, што крыху падрос і старая школьная вопрадка стала закароткай, Гары наведаў краму Мадам Малкін “Вопрадка на Любы Выпадак” і набыў сабе новую. Найбольш важным было набыць новыя падручнікі, тым больш што ў праграме з’явіліся дзве новыя дысцыпліны: “Дагляданне за Магічнымі істотамі” і “Вяшчунста”.

Зазірнуўшы ў вітрыну кнігарні, Гары моцна здзівіўся. Замест стоса новенькіх кніг па замовах з залатым цісненнем, памерам з добрую тратуарную пліту ён заўважыў жалезную клетку ў якой месцілася каля стотні Пачварных кніг аб пачварах. Паўсюль ляталі адарваныя старонкі, бо кнігі адчасу кідаліся адно на адну, счапляліся ў бойках, ці стоячы ў баку агрэсіўна пстрыкалі.

Гары выцягнуў з кішэні спіс неабходных падручнікаў і ў першыню за увесь час зірнуў у яго. “Пачварная кніга” была сярод абавязковых дзеля Догляду за Магічнымі істотамі. Толькі зараз хлопчык зразумеў словы Хагрыда, наконт таго, што Кні га яму шчэ спатрэбіцца і адчуў палёгку бо дагэтуль лічыў, што палясоўшчык завёў сабе новага жахлівага гадаванца і цяпер яму была неабходна дапамога.

Калі Гары зайшоў усярэдзіну “Флорыш і Блотс” да яго адразу падскочыў мэнэджер.

- Хогвартс?- нечакана выпаліў ён.- Па навыя падручнікі?

- Так,- адказаў хлопчык,- мне патрэбна...

- Адсунся,- з нецярплівасцю прамовіў мэнэджер і штурхнуў Гары ў бок. Потым начапіў пару таўшчэзных пальчатак, схапіў грудкаваты кіёк і рушыў да клеткі з Пачварнымі кнігамі.

- Чакайце,- супыніў яго Гары,- такі падручнік я ўжо маю.

- Няўжо?- на твары мэнэджэра з’явіўся выраз невымоўнай удзячнасці,- Хвала Нябёсам, ці то мяне кусілі ўжо пяць разоў толькі за сёння...

У паветры адчуўся рэзкі трэск, гэта дзве Пачварныя кнігі схапілі трэццю і пачалі рваць яе напалам.

- А ну супыніліся! До!- закрычаў менеджер, стукаючы па кнігах кійком скрозь краты.- Хай мяне халера, калі я яшчэ займуся іх продажжу! Гэта ж сапраўдны вэрхал!Думаў горш за той выпадак, калі мы набылі за вялізныя грошы 200 асобнікаў “Нябачнай кнігі аб Нябачнасці” і так і не знайшлі ані воднай, ужо ня будзе... Чымсь яшчэ магу дапамагчы?

- Так,- адказаў Гары, зірнушшы ў спіс,- мне патрэбна “Развуаляванне Будучыні” Касандры Ваблацкай.

- А, будзеш вывучаць “Вяшчунства”?- спытаў мэнэджер і зняўшы пальчаткі павёў хлопчыка ў заднюю частку крамы, дзе быў аддзел з кнігамі аб вяшчунстве. Невялічкая паліца была застаўлена кнігамі, такімі як “Прадказанне непрадказальнага: Захавай сябе ад Шакавання” ды “Удары лёсу: Калі вы згубілі Шчасце”.

- Вось, яна,- падняўшыся па лесвіцы да верхняй паліцы і зняўшы адтуль “Развуаляванне будучыні”, кнігу з чорнай вокладкай  – вельмі добрае кіраўніцтва па ўсіх асноўных метадах варажбавання – хірамантыя, крышталёвы шар, птушыныя вантробы...

Але Гары не слухаў. Яго вочы ўперыліся ў іншую кнігу, што была сярод выстаўленных на рэкламнай паліцы: “Прадвеснікі Смерці: Што рабіць, калі ўбачыў Благі Канец”

- На тваім месцы, я б не чытаў,- прамовіў мэнэджэр, прасачыўшы на што глядзіць хлопчык,- будзеш бачыць прыкметы смерці паўсюль, а гэтага дастаткова, каб і самому да смерці перапужацца.