Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой Страница 19

  - Выдатна! - гучна сказаў  Локхард. - Паглядзім, што вы будзеце з імі рабіць. - і адкрыў клетку.

  Пачаўся сапраўднае апраметнае пекла. Эльфы як ракеты стрэлілі па ўсіх кірунках. Два з іх схапілі Нэвіла за вушы і паднялі высока ў паветра. Некалькі штук кінулася наўпрост у акно, і задні шэраг апынуўся ўсеяны пабітым шклом. Астатнія грамілі класны пакой не меней эфектыўна, чым было бы пад сілу ашалеламу насарогу. Эльфы хаплялі чарніліцы і рабілі "дожджык", церабілі кніжкі і паперкі, зрывалі карціны са сценаў, перагортвалі смеццевыя кошыкі, сцягвалі партфелі і вывальвалі іх змесціва за пабітае акно; на працягу некалькіх хвілін палова класа апынулася пад партамі, а Нэвіл звісаў з жалезнага кандэлябра на столі.

  - Ну жа - заганяйце іх, заганяйце, гэта ўсяго толькі эльфы, - крычаў  Локхард.

  Ён закатаў рукавы, памахаў палачкай і выпаліў: "Пескіпіксі Пестэрномі!"

  Гэта не падзейнічала цалкам ніякага дзеяння; адна з эльфаў выхапіла палачку ў  Локхарда з рук і шпурнула яе ў акно ўслед за ўсім іншым дабром.  Локхард спалохана праглынуў і прысеў пад уласны стол, цудам пазбегшы сутыкненні з Нэвілам, які зваліўся з паўатарваўшагася кандэлябра роўна праз секунду.

  Празваніў звон, і ў выхаду пачалося звар'яцелы гармідар. За гэтым рушыла ўслед некаторае зацішша, падчас якога  Локхард вылез з-пад стала, велічна атросся, зазначыў   Гары, Рона і Герміёну, якія амаль ужо вышлі з класа і сказаў:

  - Мабыць, я папытаю вас траіх навесці гэтых прыгажунь зваротна ў клетку.

  Ён імкліва прайшоў у дзверы і хутка зачыніў яе за сабою.

  - Ну, як ён табе падабаецца? - прагыркаў Рон, у то час як адна з пакінутых у класе эльфаў балюча цапнула яго за вуха.

  - Ён проста жадаў даць нам папрактыкоавацца, - сказала Герміёна, дасціпна абязрушыўшы адразу двух эльфад Замаражываюшчым Заклёнам і засунуўшы іх у клетку.

 - Папрактыкавацца? - не паверыў сваім вушам Гары. Ён спрабаваў прыстукнуць эльфа, танчыўшага па-за дасяжнасцю з высунутай мовай. - Герміёна, ды ён не меў ні найменшага паняцця, што з імі рабіць…

  - Глупства, - адрэзала Герміёна. - Ты жа чытаў яго кнігі - успомні аб усіх подзвігах, якія ён здзейсніў…

  - Кажа, што здзейсніў, - праварчаў Рон.

— РАЗДЗЕЛ VII —

Бруднакроўкі і галасы

Наступныя некалькі дзён Гары імкнуўся не трапляцца на вочы Локхарда; прыходзілася хавацца, калі той ішоў па калідоры і наогул з'яўляўся ў поле зроку. Цяжэй было пазбегнуць сустрэч з Коліным Крыві, які, здаецца, вывучыў на памяць расклад заняткаў Гары. Колін быў на сёмым небе ад шчасця: разоў дзесяць на дзень ён вымаўляў: "Як справы, Гары?" і чуў у адказ: "Прывітанне, Колін" - і ўсё роўна, наколькі раздражнёным быў тон адказу.

  Хэдвіг ўсё яшчэ дзьмулася на Гары з-за няўдалага палёту на машыне, чароўная палачка Рона па-ранейшаму барахліла, а ў пятніцу раніцай наогул перасягнула сябе - на занятках па заклёнах раптам выляцела з рук у Рона і магутна стукнула маленечкага прафесара Флітвіка ў лоб, у якога ад апёку тут жа выскачыў вялізны зялёны фурункул. І з аблягчэннем уздыхнуў, калі нарэшце наступілі выходныя. У суботу раніцай  яны з Ронам і Герміёнай планавалі наведаць Хагрыда. Аднак у гэты дзень хтосьці абудзіў вельмі рана. Ён разляпіў вочы і ўбачыў Олівера Вуда

  - Шштозздаралася? - спытаў Гары непераборліва, як п'яны.

  - Трэніроўка па квідытчу! - абвясціў Вуд. - Пайшлі!

  Гары паглядзеў у акно. Залаціста-ружовае неба было зацягнута далікатнай пахмурнай імглой. Дарэчы, зараз, сяк-так прачнуўшыся, Гары не мог зразумець, як яму атрымоўвалася спаць пад адчайны птушыны гвалт.

  - Але Олівер, - узмаліўся Гары, - зараз такая рань.

  - Так, - пацвердзіў Вуд. Вуд быў высокі, крэпкі шасцікласнік, і вочы яго ў гэтую хвіліну гарэлі вар'ятам фанатызмам. - Гэта ўваходзіць у нашу новую праграму трэніровак. Давай-давай, хапляй мятлу і пайшлі, - бадзёрым голасам прыспешыў Вуд. - Іншыя каманды яшчэ не пачалі трэніравацца; у гэтым годзе мы будзем першымі…

  Пазяхаючы Гары вылучыўся з ложку і, нічога не цямячы спрасонку, стаў адшукваць квідытчную форму.

  - Малайчына, - пахваліў Вуд, - чакаю цябе на поле праз пятнаццаць хвілін.

  Нарэшце апрануўшыся і надзеў зверху  мантыю, Гары спехам надрапаў запіску Рону і спусціўся па шрубавай лесвіцы ў агульную гасціную. "Німбус 2000" ён нёс на плечах. Не паспеў Гары дайсці да партрэтнай адтуліны, як пачуў ззаду сябе нейкі шум. Па лесвіцы наўздагон нёсся Колін Крыві: на шыі з боку ў бок матляўся фотаапарат, а ў руцэ было нешта заціснута.

   - Я пачуў, як хтосьці вымавіў тваё імя, Гары! Глядзі, што ў мяне ёсць! Я надрукаваў, жадаў  табе паказаць…

  Збянтэжаны Гары тупа зірнуў на фатаграфіі, якімі Колін размахваў у яго перад носам.

  Чорна-белы  Локхард цягнуў за руку кагосьці. Гары пазнаў - гэта была яго ўласнае рука.   Гары пацешыўся, што яго фатаграфічнае "я" гэтак адчайна ваюе за права не з'яўляцца ў поле зроку. Пакуль Гары глядзеў на фатаграфію,  Локхард паспеў выбіцца з сіл і, затыхаючыся, прыхінуўся да белага боку малюнка.

  - Падпішаш? - з надзеяй спытаў Колін.

  - Не, - адмовіўся Гары і зладзейска азірнуўся, ці няма каго ў гасцінай. Яна, па шчасці, была цалкам пустая. - Выбач, Колін. Я спяшаюся - трэніроўка па квідытчу.

  І пачаў вылазіць у адтуліну за партрэтам.

  - Ух ты! Клас! Пачакай -  я з табой! Я яшчэ ні разу не бачыў, як гуляюць у квідытч!

  І Колін таксама палез у адтуліну.

  - Гэта вельмі сумна, - паспяшаўся папярэдзіць Гары, але Колін не звярнуў на гэта ані найменшай увагі. Твар першакласніка палаў энтузіязмам.

  - Ты ж самы малады гулец за апошнія сто гадоў, праўда, Гары? Праўда? - лапатаў Колін, баючыся побач з Гары. - Ты, пэўна, выдатна гуляеш! А я ні разу не лётаў. Гэта проста? Гэта твая уласная мятла? Гэта самая лепшая?

  Гары не ведаў, куды дзявацца. У яго як быццам з'явілася звышгаманкая цень.

  - Я наогул не разумею, што такое квідытч, - Колін цалкам задыхаўся. - Праўда, што там чатыры мяча? І два з іх самі лётаюць і імкнуцца збіць ігракоў з мецел?

  - Праўда, - Гары асуджана пачаў тлумачыць квідытчные правілы. - Яны завуцца Бладжары. А ў кожнай камандзе ёсць двое Адбівал, у іх адмысловыя клюшкі, каб адганяць Бладжараў ад сваёй каманды. У Грыфіндорскай камандзе Адбівалы - гэта Фрэд і Джордж Уізлі.

  - А астатнія мячы для чаго? - спытаў Колін. Ён ні на секунду не адрываў вока ад Гары і ў выніку спатыкнуўся. Яго ступні недарэчна саскочылі з апошніх двух прыступак.

  - Першым чынам, Квафл - такі даволі вялікі чырвоны мяч - ім забіваюць галы. У кожнай камандзе тры Паляўнічых, яны кідаюць адзін аднаму Квафл і імкнуцца патрапіць ім у кольцы. Кольцы прымацаваныя да доўгіх тычак, якія знаходзяцца з кожнага боку поля.

  - А чацвёрты мяч?…

  - Чацвёрты - Залаты Снітч, - сказаў Гары, - ён вельмі маленькі, вельмі хуткі, і яго вельмі цяжка злавіць. А лавіць яго павінны Лавец. Наогул, гульня ў квідытч не сканчаецца, пакуль Снітч не злоўлены. І тая каманда, Лавец якой ловіць Снітч, атрымоўвае дадатковыя сто пяцьдзесят ачкоў.

  - А ты - Лавец "Грыфіндора", так? - з глыбокай павагай прашаптаў Колін.

  - Так, - адказаў Гары. Яны да гэтага часу ўжо вышлі з замка і па вільготнай траве накіраваліся да поля. - А ёсць яшчэ Ахоўнікі. Яны ахоўваюць кольцы. Вось і ўсё.

  Але Колін працягваў бамбаваць Гары пытаннямі датуль, пакуль яны не дасягнулі схілу, які вёў да квідытчному полю. Толькі каля распранальні ад назойлівага спадарожніка атрымалася пазбавіцца; Колін прагукаў услед тоненькім галаском: "Пайду займу месца лепей" і пабег да трыбунаў.

  Астатнія ігракі каманды ўжо былі ў распранальні. Вуд быў адзіным, хто не выглядаў заспаным. Фрэд і Джордж Уізлі, непрычэсаныя, з апухлымі вачамі, сядзелі на ўслоне побач з чацвёртакласніцай Алісіей Спінэт, якая паволі драмала, адкінуўшыся да сцяны. Іншыя два Паляўнічага, Кэцці Бэлл і Ангеліна Джонсан, прыціснуліся адно да аднаго і адчайна пазяхалі.

  - Нарэшце, Гары, чаму ты так затрымаўся? - нецярпліва выгукнуў Вуд. - Пачнем.   Перад выхадам на поле я жадаў бы сказаць пару слоў. Я усё лета займаўся распрацоўкай новай сістэмы трэніровак, якая, я ўпэўнены, кардынальнай выявай зменіць…

  Вуд разгарнуў вялікую карту квідытчнага поля, спярэшчаную разнаколернымі лініямі, стрэлачкамі і крыжыкамі. Ён дастаў чароўную палачку, стукнуў па карце, і стрэлкі заварушыліся,  выгінаючыся як вусені. Калі Вуд пачаў казаць аб спецыфічных асаблівасцях новай тактыкі, галава Фрэда раптам звалілася на плячо да Алісіі, і ён захроп.

  Абмеркаванне першай схемы заняло прыкладна дваццаць хвілін, і заставалася яшчэ дзве схемы. Гары запаў у нейкі ступар, а Вуд усё казаў і казаў.

  - Такім чынам, - прагучала доўгачаканая фінальная рэпліка, і Гары ачуўся. Ён толькі што ў полудроме выразна бачыў тыя талеркі, якія мог бы зараз ёсць на сняданак, калі бы быў у замку. - Усё зразумела? Ёсць пытанні?