Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой Страница 20

  Абмеркаванне першай схемы заняло прыкладна дваццаць хвілін, і заставалася яшчэ дзве схемы. Гары запаў у нейкі ступар, а Вуд усё казаў і казаў.

  - Такім чынам, - прагучала доўгачаканая фінальная рэпліка, і Гары ачуўся. Ён толькі што ў полудроме выразна бачыў тыя талеркі, якія мог бы зараз ёсць на сняданак, калі бы быў у замку. - Усё зразумела? Ёсць пытанні?

  - У мяне пытанне, Олівер, - раздаўся голас Джорджа, які толькі што, моцна здрыгануўшыся, прачнуўся. - Чаму ты не распавёў нам усяго гэтага ўчора днём, калі мы не жадалі спаць?

  Пытаннем Вуд застаўся вельмі незадаволены.

  - Вось што, сябры, паслухайце-ка ўсё, - заявіў ён, грозна зіхоцячы вачамі, - Мы павінны былі выйграць кубак летась. Мы, наогул-то, лепшая каманда. Але, нажаль, з-за непадуладнага нашаму ўплыву збегу акалічнасцяў…

  Гары вінавата закруціўся. Падчас фінальнага матчу летась ён ляжаў у лякарні без прытомнасці, "Грыфіндор" пазбавіўся аднаго іграка і таму прайграў з самым разгромным рахункам за апошнія трыста гадоў.

  Каб зладзіцца з хваляваннем, Вуд нават быў змушаны на хвіліну перапыніцца. Успаміны аб гэтай апошняй паразе, відавочна, дагэтуль мучылі яго.

  - Майце на ўвазе, сёлета мы будзем трэніравацца больш старанна, чым калі-небудзь…   Усё, даволі гутарак, хадзем лепш дастасуем тэорыю на практыцы! - выгукнуў Вуд, схапіў мятлу і пайшоў з распранальні. Пазяхаючы, каманда рушыла ўслед за ім.

  Апынулася, яны правялі ў распранальні даволі шмат часу: сонца стаяла ўжо досыць высока, аднак, полурассеівшаяся смуга ўсё яшчэ нізка вісела над травой. Гары выйшаў на поле і ўбачыў на трыбуне Рона з Герміёнай.

  - Яшчэ не скончылі? - здзіўлена прагукаў Рон.

  - Яшчэ нават не пачыналі, - адказаў Гары, з зайздрасцю гледзячы на падсмажаныя перапечкі з джэмам, якія яго сябры захапілі з сабою з Вялікай Залы. - Вуд знаёміў нас з новай схемай.

  Ён сеў на мятлу, адапхнуўся ад зямлі і ўзняўся ў неба. Халоднае ранішняе паветра біла ў твар і бадзёрыла значна лепш, чым патэтычныя заклікі Дрэва. Было вельмі прыемна ізноў апынуцца на квідытчным поле. На поўнай хуткасці Гары пранёсся па ўсім стадыёне наўздагон за двайнятамі.

  - Што гэта за дзіўныя пстрычкі? - выгукнуў Фрэд на павароце.

  Гары кінуў погляд на трыбуну. З аднаго з самых высокіх сядзенняў Колін безупынна пстрыкаў фотаапаратам, высока падняўшы яго над галавой. Ён здымаў кадр за кадрам, і гук, шматкроць узмоцнены, разносіўся над пустымі трыбунамі.

  - Паглядзі сюды, Гары! Сюды! - пранізліва екатаў Колін.

  - Гэта яшчэ хто? - пацікавіўся Фрэд.

  - Паняцці не маю, - схлусіў Гары, тэрмінова набраўшы хуткасць, каб апынуцца ад Коліна як мага далей.

  - У чым справа? - нахмурыўся Вуд, з заклапочаным выглядам які набліжаўся па паветры.  - Чаму гэты першакласнік здымае? Мне гэта не падабаецца. Раптам ён Слізэрынскі шпіён? Мабыць, яны ўжо знюхалі пра нашу новую праграму.

  - Не, ён з "Грыфіндора", - паспяшаўся разупэўніць яго Гары.

  - А Слізэрынцам не патрэбныя шпіёны, Олівер, - зазначыў Джордж.

  - Чаму гэта? - падціснуўшы вусны, паведаміўся Вуд.

  - Таму што яны самі сюды дашлі, - паказаў Джордж.

  На поле з'явілася некалькі чалавек у зялёным, з мётламі на плечах.

  - Не, вы падумайце! - узбялеўшы сябе ад гневу, ускіпеў Вуд. - Я жа забраніяваў поле на сёння! Ну, мы з імі разбярэмся!

  Вуд стрымгалоў паляцеў да зямлі, ад абурэння прызямліўся значна цяжэй, чым жадаў, таму злёгку спатыкнуўся, калі злазіў з мятлы. Двайняты і Гары рушылі ўслед за ім.

  - Флінт! - загарлапаніў Вуд на капітана Слізэрынскай каманды. - Зараз не ваш час! Я адмыслова дамаўляўся! Сыходзіце!

  Маркус Флінт складам быў яшчэ мацней Вуда. З нейкім па-троллевскі хітрым выразам твару ён адказаў:

  - Тут на ўсіх месцы хопіць, Вуд.

  Падышлі Ангеліна, Алісія і Кэцці. У камандзе "Слізэрына" дзяўчынак не было, і ўсе Слізэрынскія хлопцы ўсталі плячом да пляча, пагрозліва жмурачыся на Грыфіндорцаў.

  - Але я жа забраніяваў поле! - настойваў Вуд, у абурэнні пырскаючы сліной. - забраніяваў!

  - Ах вось яно што, - працягнуў Флінт. - Затое ў мяне адмысловы дазвол ад прафесара Снэйпа: "Гэтым лістом я, прафесар С. Снэйп, даю камандзе "Слізэрына" дазвол на трэніроўку на квідытчном поле на працягу сённяшняга дня, у сувязі з неабходнасцю ўвесці ў каманду новага Лаўца."

  - У вас новы Лавец? - спытаў Вуд, отвлекшысь. - Хто?

  З-за спін шасці рослых хлопцаў выйшаў сёмы гулец, хлопчык паменш, з шырокай ухмылкай ва ўвесь востры, выцягнуты твар. Гэта быў Драко Малфой.

  - Ты сын Люцыюса Малфоя? - спытаў Фрэд, непрыязна гледзячы на Малфоя.

  - Добра, што ты ўспомніў аб бацьку Драко, - сказаў Флінт, і ўся Слізэрынская каманда заўсміхалася яшчэ шырэй, - паглядзі, які шчодры падарунак ён зрабіў нашай камандзе.

  Усе сямёра выцягнулі наперад мятлы. Сем выдатна адпаліраваных, новых мецел і сем павойных золатам надпісаў "Німбус 2001" ярка бліснулі пад носам у Грыфіндорцаў у промнях ранішняга сонца.

  - Самая апошняя мадэль. Выпушчаная ў мінулым месяцы, - нядбайна кінуў Флінт, здзімаючы парушынку са сваёй мятлы. - Наколькі я ведаю, па шматлікіх параметрах пераўзыходзіць 2000-ную серыю. Што жа датычыцца "Чыстай перамогі", - і ён гідка ухмыльнулся Фрэду з Джорджам, яны абодва сціскалі ў руках мётлы менавіта гэтай маркі, - імі толькі двор падфастрыгаваць... чыста!

  Нікому з Грыфіндорцаў не прыйшло на розум ніякага з'едлівага адказу. Малфой хмыліўся так шырока, што вочы ў яго ператварыліся ў шчолелочкі.

  - Зірніце-ка, - сказаў Флінт, - Грыфіндору  спяшыць падмога.

  Па траве набліжаліся Рон і Герміёна, яны вырашылі высвятліць, што адбываецца.

  - У чым справа? - спытаў Рон у Гары. - Чаму вы не гуляеце? І што ён тут робіць?

  Ён глядзеў на Малфоя, не ў сілах усвядоміць, што той у форме.

  - Я - новы Лавец "Слізэрына", Уізлі, - нахабна заявіў Малфой. - А усё стаяць і захапляюцца мётламі, якія мой тата падарыў нашай камандзе.

  Рон, адкрыўшы рот, утаропіўся на сем выдатных мёцел, выстаўленых у шэраг.

  - Добрыя, праўда? - з фальшывай прыемнасцю ў голасе сказаў Малфой. - Але, можа быць, "Грыфіндору" таксама павязе, і вы назапасіце золаткі. Можаце выставіць вашы "Чыстыя перамогі 5" на аўкцыён - які-небудзь музей напэўна купіць.

  Слізэрынцы пакаціліся са смеху.

  - Затое ніхто з зборнай Грыфіндора не купляў права гуляць у камандзе, - заявіла Герміёна. - Іх узялі толькі дзякуючы іх здольнасцям.

  Самаўпэўнены выраз на твары ў Малфоя на секунду ўвяў.

  - А твайго меркавання, бруднакроўка, ніхто не пытае, - выпаліў ён.

  Гары адразу жа зразумеў, што Малфой сказаў штосьці вельмі грубіянскае, таму што ад яго слоў усё дашлі ў страшнае хваляванне. Флінту прыйшлося загарадзіць сабою Малфоя, каб спыніць двайнят, якія кінуліся на Малфоя з кулакамі, Алісія закрычала: "Ды як ты смееш!", а Рон палез шукаць у зморшчынах вопрадкі чароўную палачку з крыкамі: "А вось за гэта ты сапраўды заплаціш, Малфой!" і з-пад рукі Флінта люта ткнуў у твар Малфою.

  Па стадыёне рэхам пракаціўся грымотная грымота, яркі зялёны залп выляцеў з чароўнай палачкі, толькі не з таго канца, якога трэба; Рона стукнула ў жывот, адкінула назад, і ён спіной паваліўся на траву.

  - Рон! Рон! З табой усё добра?

  Рон адкрыў было рот, але размаўляць не змог. Замест гэтага ён моцна ікнуў, і з рота да яго на грудзі вывалілася некалькіх смоўжняў.

  Каманду "Слізэрына" паралізавала ад рогату. Флінт сагнуўся напалову і абапіраўся на мятлу, каб не зваліцца. Малфой стаяў на карачках і латашыў кулакамі па зямлі.   Грыфіндорцы атачылі Рона, які безупынна вырыгваў струмені вялікіх бліскучых смаўжоў.   Усё жадалі дапамагчы Рону, але ніхто не палаў жаданнем дакрануцца да яго.

  - Давай адвядзем яго да Хагрыду, гэта бліжэй усяго, - сказаў Гары Герміёне. Яна адважна кіўнула, і яны папацягалі Рона пад рукі.

  - Што здарылася, Гары? У чым справа? Ён захварэў? Але ты вылечыш яго, праўда? - Колін збег з трыбуны ўніз і зараз ва ўзрушанасці скакаў вакол, мяшаючы цягнуць Рона. Рона скалынуў магутны спазм, і па грудзях пасыпалася чарговая порцыя смоўжняў.

  - Ооооо! - захоплена выклікнуў Колін, паднімаючы фотаапарат вышэй, - можаш патрымаць яго так, Гары?

  - Зыйдзі адсюль, Колін! - раззлаваўся Гары. Яны з Герміёной павялі Рона па двары да ўзлеска лесу.

  - Амаль дашлі, Рон, - прымаўляла Герміёна. Хаціна Хагрыда ўжо была ў полю зроку. - Зараз табе дапамогуць... амаль дабраліся...

  Да дома Хагрыда заставалася не больш дваццаці метраў, калі дзверы яго халупы адчынілася, але на парог выйшаў зусім не Хагрыд. З дома размашыстым крокам выйшаў   Гілдэрой Локхард, апрануты сёння ў ружавата-ліловыя таны.

  - Хаваемся, хутка! - прашыпеў Гары, зацягваючы Рона за найбліжэйшы куст. Герміёна рушыла ўслед за імі, праўда, некалькі неахвотна.

  - Гэта на рэдкасць проста, калі ведаеш, што трэба рабіць! - гучна казаў  Локхард. - Калі табе спатрэбіцца дапамога, Хагрыд, ты ведаеш, дзе мяне знайсці! Я падарую табе маю кнігу. Я здзіўлены, што ў цябе дагэтуль яе няма - увечары абавязкова надпішу і дашлю. Што ж, дапабачэння! - і ён выдаліўся з артыстычнай імклівасцю.