Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой Страница 4

  - Не, - злосна сказаў Гары. - Аддайце мне лісты маіх сяброў!

  - У такім разе Гары Потэр не пакінуў Добі ніякага выбару, - сумна вымавіў эльф.

  І, перш чым Гары паспеў паварушыцца, Добі кінуўся да дзвярэй, распахнуў іх і пабег уніз па лесвіцы.

   У роце ў хлопчыка перасохла, жывот падвяло, але ён неадкладна кінуўся наўздагон, імкнучыся не ствараць як мага менш гукаў. Ён пераскочыў праз шэсць апошніх прыступак і бясшумна як кошка прызямліўся на дыван, аглядаючыся ў пошуках Добі. Са сталовай данесліся словы дзядзькі Вернана: "…ах, распавядзіце Пятунні тую смешную гісторыю пра амерыканскіх сантэхнікаў, містэр Мэйсан. Яна памірае ад жадання яе пачуць…"

   Гары праімчаўся праз хол у кухню і фізічна адчуў, як у яго на месцы жывата ўтвараецца непрыемная пустэча.

  Пудынг, шэдэўр цёткі Пятунні, цудоўная гара ўзбітых вяршкоў з цукровымі фіялкамі, парыў над сталом. На шафе ў кутку стаяў Добі.

  - Не, - праенчыў Гары, - калі ласка… яны мяне заб'юць!

  - Гары Потэр павінны паабяцаць, што не вернецца ў школу…

  - Добі… калі ласка…

  - Пакляніцеся, сэр!

  - Не магу!

   Добі зірнуў трагічна.

  - У такім разе Добі абавязаны гэта зрабіць, сэр, для ўласнай жа карысці Гары Потэра.

  Пудынг пляснуўся на пол з шумам, ад якога ў Гары ледзь не спынілася сэрца. Талерка разбілася, вяршкі запырскалі вокны і сцены. З мяккім гукам, падобным на нягучны свіст дубца, Добі знік.

  У сталовай пачуліся крыкі, у кухню ўварваўся дзядзька Вернан і ўбачыў Гары, які застыў у шоку, у пудынгу з ног да галавы.

  Спачатку падавалася, што дзядзьку Вернану атрымаецца замяць гэтую гісторыю ("наш пляменнік - вельмі нервовае дзіця - шалее, калі бачыць чужых - трымаем яго наверсе"). Ён, бы курэй, што разбегліся па двары, загнаў Мэйсанаў назад у сталовую, паабяцаў Гары здзерці з яго скуру, як толькі сыйдуць госці і выдаў яму швабру. Цётка Пятуння парылася ў халадзільніку і дастала марозіва, а Гары, усё яшчэ не ў сілах суняць нервовую дрыготку, пачаў чысціць кухню.

  У дзядзькі Вернана па-ранейшаму заставаўся шанец скласці пагадненне - калі б не сава.

   Цётка Пятуння як раз прапаноўвала гасцям мятныя цукеркі, калі ў акно, гучна пляскаючы крыламі, уляцела здаравенная сава, кінула ліст на галаву місіс Мэйсан і выляцела назад. Місіс Мэйсан выдала жудасны лямант і выбегла з дому з крыкамі: "Дурдом! Дурдом!". Містэр Мэйсан затрымаўся толькі для таго, каб давесці да Дурслі, што яго жонка панічна баіцца птушак усіх форм і памераў, а таксама каб пацікавіцца, ці падаюцца ім самім смешнымі іх ідыёцкія жарты.

   Гары стаяў пасярод кухні, ухапіўшыся для падтрымкі за швабру, а дзядзька Вернан павольна набліжаўся да яго з сатанінскім агнём у маленькіх вочках.

  - Прачытай! - зласліва прашыпеў ён, размахваючы толькі што атрыманым лістом, - Давай, давай - чытай!

   Гары ўзяў ліст. Гэта была зусім не віншавальная паштоўка.

”Паважаны м-р Потэр!

Мы атрымалі данясенне, што па месцы вашага жыхарства ў дванаццаць хвілін на дзесятую сёння ўвечары мела месца накладанне заклена Бязважкасці.

Як вам вядома, непаўналетнім ведзьмакам забараняецца выкарыстанне заклёнаў любой уласцівасці па-за сценамі навучальнай установы, і любая далейшая дзейнасць падобнага роду з вашага боку можа прывесці да выключэння з вышэйзгаданай навучальнай установы (Дэкрэт аб разумных абмежаваннях вядзьмарства сярод непаўналетніх, 1875, параграф З).

Мы таксама абавязаныя нагадаць, што любая чароўная дзейнасць, якая можа пацягнуць за сабою небяспеку выяўлення немагічнымі асобамі (магламі) з'яўляецца сур'ёзным парушэннем падзелу 13 Статуту Сакрэтнасці Сусветнай Канфедэрацыі Чараўнікоў.

Жадаю прыемна правесці вакацыі!

Шчыра Ваша,

Мафальда Хопкірк

АДДЗЕЛ НЕПРАВАМОЦНАГА ВЫКАРЫСТАННЯ ВЯДЗЬМАРСТВА

Міністэрства магіі”

   Гары адарваў погляд ад ліста і сутаргава зглытнуў.

  - А ты не казаў нам, што табе забараняецца чараваць па-за школай, - прамовіў дзядзька Вернан, і яго зрэнкі асвятліла звар'яцелае цьмянае святло, - Забыў, пэўна… выскачыла з галавы…

   Ён навіс над хлопчыкам як гіганцкі бульдог, агаліўшы зубы.

  - Што ж, у мяне для цябе навіны, хлопец… я цябе замкну наверсе… ты ніколі больш не пойдзеш у сваю школу… ніколі… а калі ты паспрабуеш уцячы з дапамогай сваіх чароўных штучак - цябе выключаць!

   І, рагочучы як маньяк, ён пацягнуў Гары наверх.

   Дзядзька Вернан выканаў свае пагрозы ў дакладнасці. На наступную раніцу ён выклікаў майстра, і той усталяваў у пакоі ў Гары краты на вакно. Сам дзядзька Вернан уставіў у дзверы адмысловыя адкідныя дзверцы, як для кошкі, каб праз гэтую адтуліну тры разы ў дзень прасоўваць невялікія порцыі ежы. Гары выпускалі з пакоя ў туалет два разы, раніцай і ўвечары. Увесь астатні час ён сядзеў пад замком.

   Праз тры дні парадкі заставаліся ўсё такія ж строгія, і Гары не бачыў для сябе аніякага выхаду. Ён ляжаў на жываце, сумна глядзеў скрозь рашотку на заход сонца і разважаў, што ж з ім цяпер будзе.

   Які сэнс вяртацца да вядзьмарства, каб вызваліцца, калі пасля гэтага яго выключаць з "Хогвартса"? Але жыць на Цісавай вуліцы таксама больш немагчыма. Дурслі даведаліся, што ім не пагражае небяспека прачнуцца аднойчы раніцай у выглядзе мышэй або жаб, і тым самым ён страціў сваю апошнюю зброю супраць іх. Можа быць, Добі і здолеў уратаваць Гары ад жудасных падзей, якія павінны адбыцца ў "Хогвартсе", але, калі справы пойдуць так і далей, ён у любым выпадку памрэ з голаду.

   Адчыніліся дзверцы, з'явілася рука цёткі Пятунні, якая праціснула ўнутр міску супу з кансервамі. Гары, у якога жывот даўно ўжо звяло ад голаду, адным скачком саскочыў з ложка і схапіў міску. Суп быў халодны, але Гары ўсё адно выпіў залпам палову. Потым прайшоў праз пакой да клеткі Хэдвіг і вываліў падобную на мокрыя анучы гародніну ёй у кармушку. Сава натапырылася і паглядзела на гаспадара, усім сваім выглядам паказваючы глыбокую агіду.

  - Няма чаго дзюба адварочваць - ясі што даюць, - сувора сказаў ёй Гары.

   Ён паставіў пустую міску на падлогу побач з дзверцамі і лёг назад на ложак, адчуваючы яшчэ большы голад, чым да супу.

   Ну добра, можа быць, праз чатыры тыдні ён усё яшчэ будзе жывы. Што адбудзецца, калі ён не прыедзе ў "Хогвартс"? Дашлюць каго-небудзь даведацца, што з ім здарылася? Ці змогуць яны прымусіць Дурслі адпусціць яго?

   Шарэла, і пакой апускаўся ў цемру. Скатаваны бясплоднымі разважаннямі, пытаннямі, на якія не было адказу і галодным бурчаннем у жываце, Гары праваліўся ў сон.

   Яму прыснілася, што ён сядзіць у заапарку, у клетцы з таблічкай "НЕПАЎНАЛЕТНІ ВЯДЗЬМАК". Людзі ўзіраюцца на яго скрозь рашотку, а ён, галодны і саслабелы, ляжыць на саломе. У натоўпе ён адрозніў твар Добі і паклікаў яго, просячы аб дапамозе, але Добі толькі крыкнуў у адказ: "Гары Потэр тут у бяспецы, сэр!" і знік. З'явіліся Дурслі . Дадлі стаў тузаць дубцы рашоткі і здзеквацца з яго.

   - Не трэба, - прамармытаў Гары, спрабуючы пазбавіцца ад дакучлівага грукату, - пакінь мяне ў спакоі… я жадаю спаць…

   Ён расплюшчыў вочы. Месяцовае святло пранікала скрозь зарэшачаныя вокны, асвятляючы ложак. І хтосьці сапраўды глядзеў на яго з вакна: вяснушчаты, рудавалосы, доўганосы хтосьці.

   За акном быў Рон Уізлі.

— РАЗДЗЕЛ III —

Нара

- Рон! - толькі і здолеў вымавіць Гары, падпаўзаючы па ложку бліжэй да акна і прыўздымаючы ўверх раму, каб яны з Ронам змаглі паразмаўляць праз краты. - Рон, як ты… адкуль ты…

  Тут сківіца ў яго так і адвалілася: яго мозг нарэшце ўвабраў у сябе ўсю неверагоднасць таго, што адбывалася. Рон высоўваўся з акна старога прыпаркаванага ў паветры аўтамабіля брудна-нябёснага колеру. З пярэдніх сядзенняў усміхаліся Фрэд і Джордж, двайняты, старэйшыя браты Рона

  - Як жыццё, Гары? - спытаў Джордж.

  - Што з табой здарылася? - забалбатаў Рон. - Чаму ты не адказваў на лісты? Я цябе разоў дванаццаць запрашаў у госці! А потым тата сказаў, што табе даслалі афіцыйнае папярэджанне за вядзьмарства на вачах у маглаў…

  - Гэта не я… А ён адкуль даведаўся?

  - Ён жа працуе ў Міністэрстве, - растлумачыў Рон. - І ты ж ведаеш, нам нельга чараваць…

- Хто б казаў, - усміхнуўся Гары, выразна паглядзеўшы аўтамабіль, які завіс у паветры.

- Гэта не лічыцца, - заявіў Рон. - Машыну мы ўсяго толькі пазычылі. Яна татава, гэта не мы яе зачаравалі. А вось на вачах у маглаў…

  - Ды кажу я табе, гэта не я… але гэта доўга тлумачыць… слухай, можаце вы сказаць у "Хогвартсе", што Дурслі мяне замкнулі і не дазваляюць мне ісці ў школу, а з дапамогай вядзьмарства я, вядома ж, адсюль вызваліцца не магу, таму што ў Міністэрстве вырашаць, што два парушэнні за тры дні – гэта залішне, і тады…