Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой Страница 5

  - Не стагні, - перапыніў яго Рон. - Мы прыехалі за табой.

  - Але ж вам таксама нельга чараваць…

  - А нам і не трэба, - хмыкнуў Рон, матнуўшы галавой у бок пярэдняга сядзення, - забыў, ці што, каго я сабою прыхапіў?

  - Прывяжы вось гэта да кратаў, - загадаў Фрэд, кідаючы Гары канец вяроўкі.

  - Калі прачнуцца Дурслі , мне канец, - сказаў Гары, пасля таго, як моцна прывязаў вяроўку. Фрэд завёў рухавік.

  - Не бойся, - сказаў Фрэд, - і адыдзі ўбок.

  Гары адсунуўся далей ад акна, углыб пакою, і ўстаў побач з Хэдвіг, якая, падавалася, усвядоміла ўсю важнасць моманту і паводзіла сябе вельмі ціха. Рухавік набіраў абароты, равеў усё гучней, і ўрэшце краты з грукатам адарваліся ад аконнага праёму, а Фрэд разам з аўтамабілем паляцеў кудысьці ў неба. Гары падбег да акна і ўбачыў, што краты на вяроўцы боўтаюцца ў некалькіх метрах ад зямлі. Рон, крэхчучы ад натугі, цягнуў іх ў машыну. Гары напружана ўслухваўся, але са спальні Дурслі не даносілася ані гуку.

  Калі краты былі нарэшце пакладзена на задняе сядзенне побач з Ронам, Фрэд заднім ходам падаў аўтамабіль да акна, імкнуўшыся прысунуцца як мага бліжэй.

  - Залазь, - сказаў Рон.

  - Але… усе мае школьныя рэчы… палачка… мятла…

  - Дзе?

  - Зачыненыя ў шафе пад лесвіцай, а я не магу выйсці з пакоя…

  - Не праблема, - бестурботна кінуў Джордж з пярэдняга пасажырскага сядзення. - Ну-ка, Гары, сыйдзі з дарогі.

  Фрэд з Джорджам лёгка, па-кацінаму, перабраліся праз акно ў пакой. З імі і сапраўды не згінеш, падумаў Гары, убачыўшы, што Джордж дастаў з кішэні шпільку і пачаў асцярожна паварочваць яе ў замку.

  - Шматлікія ведзьмакі лічаць, што на розныя там маглаўскія фокусы не варта марнаваць часу, - сказаў Фрэд, - а вось нам падаецца, што некаторым рэчам вельмі нават варта павучыцца, хай нават яны не так хутка дзейнічаюць, як вядзьмарства.

  Пачулася ціхая пстрычка.

  - Ну што - мы прыцягнем твой куфар, а ты збяры тут усё, што трэба і перадай Рону, - шэптам загадаў Джордж.

  - Асцярожна на ніжняй прыступцы - яна рыпіць, - прашаптаў Гары ўслед двайнятам.

  Потым ён залётаў па пакоі, збіраў рэчы і перадаваў іх у акно Рону. Потым дапамог Фрэду і Джорджу зацягнуць куфар уверх па лесвіцы. Дзядзька Вернан кашлянуў у спальні.

  Нарэшце, задыханыя, яны дасягнулі пляцоўкі другога паверху і аднеслі куфар да адчыненага акна. Фрэд пералез у машыну, каб дапамагчы Рону цягнуць, а Гары з Джорджам пхалі з пакоя.

Дзядзька Вернан зноў кашлянуў.

  - Яшчэ крышку, - напружана прасіпеў Фрэд з машыны, - яшчэ разок пхніце…

Гары і Джордж наваліліся плячыма, і куфар праслізнуў па падваконню на задняе сядзенне.

  - Ну ўсё, адчальваем, - шапнуў Джордж.

  Але, як толькі Гары ўзлез на падваконне, як з пакоя пачуўся гучны абураны крык савы, а следам за ім - не меней абураны рык дзядзькі Вернана:

  - ЧОРТАВА САВА!

  - Я забыўся на Хэдвіг!

  Гары праімчаўся праз увесь пакой, выключальнік наверсе поруч лесвіцы ўжо пстрыкнуў - хлопчык схапіў клетку, куляй пранёсся да акна і перадаў саву Рону. Потым ён ізноў улез на падваконне, а дзядзька Вернан ужо барабаніў у незапертыя дзверы - і яны з трэскам расчыніліся.

  На нейкае імгненне сілуэт дзядзькі Вернана нерухома застыў у праёме; затым дзядзька выдаў раз’юшаны крык разлютаванага быка, галавой наперад рынуўся на Гары і паспеў ухапіць яго за ладыжку.

  Рон, Фрэд і Джордж у сваю чаргу схапілі Гары за рукі і сталі з усіх сіл цягнуць.

  - Пятуння! - екатаў дзядзька Вернан. - Ён збягае! ЗБЯГАЕ!

  Тут Уізлі дружна паднаціснулі, і нага Гары высклізнула з жалезнай лапішчы дзядзькі Вернана - Гары апынуўся ў машыне - зачыніў за сабою дзверы…

  - Паехалі, Фрэд! - прароў Рон, і машына стралой паляцела ў кірунку Месяца.

  Гары не мог паверыць свайму шчасцю - ён быў свабодны! Ён высунуўся з акна - начны вецер церабіў валасы - і паглядзеў на стрэхі дамоў Цісавай вуліцы, якія хутка змяншаліся. Дзядзька Вернан, цётка Пятуння і Дадлі , утрох, аслупянелыя ад здзіўлення, назіралі за ім з акна яго пакоя.

  - Убачымся наступным летам! - крыкнуў Гары.

  Хлапчукі зарагаталі, і Гары адкінуўся на спінку сядзення, шырока усміхаючыся.

  - Выпусці Хэдвіг, - папрасіў ён Рона. - Хай ляціць за намі. Яна ўжо тысячу гадоў не выпроствала крылы.

  Джордж працягнуў Рону шпільку і праз імгненне Хэдвіг радасна вырвалася з акна і бясшумна як прывід знікла ў цемры ночы.

  - Такім чынам - што ж за гісторыя? - пачаў нецярпліва распытваць Рон. - Што з табой здарылася?

  Гары ўсё ім распавёў: і пра Добі, і пра ягоную перасцярогу, і пра фіяска, якое пацярпеў фіялкавы пудынг. Пасля таго як ён скончыў свой расповед, наступіла доўгае маўчанне.

  - Нейкая бязглуздзіца, - у рэшце рэшт вынес прысуд Фрэд.

  - Сапраўды, нешта дзіўнае, - пагадзіўся Джордж. - І ён табе нават не сказаў, што гэта там за змова і хто ў ёй удзельнічае?

  - Мне падаецца, ён не мог, - адказаў Гары. - Кажу вам, усякі раз як ён даходзіў да таго, што мог прагаварыцца, ён пачынаў біцца галавой аб сцяну.

  Фрэд з Джорджам паглядзелі адзін на аднога.

  - Што? Думаеце, ён мне нахлусіў?

  - Ну-у-у, - працягнуў Фрэд, - скажам так: у эльфаў з магіяй усё ў парадку, толькі звычайна яны не могуць ёю скарыстацца без дазволу гаспадара. Думаю, старога Добі даслалі, каб ты не вяртаўся ў "Хогвартс". Хтосьці, так бы мовіць, пажартаваў. Як ты думаеш, ёсць у кагосьці на цябе зуб?

  - Так, - адразу ж адказалі Рон і Гары, хорам.

  - Драко Малфой, - растлумачыў Гары. - Ён мяне ненавідзіць.

  - Драко Малфой? - перапытаў Джордж. – Выпадкова, не сын Люцыюуса Малфоя?

  - Напэўна, бо прозвішча не вельмі распаўсюджанае. - сказаў Гары. - А што?

  - Ды я чуў, што тата пра яго казаў, - растлумачыў Джордж. - Ён у свой час падтрымліваў Сам-Ведаеш-Каго.

  - А калі Сам-Ведаеш-Хто знік, - дадаў Фрэд, выгінаючы шыю, каб паглядзець на Гары, - Люцыюс Малфой вярнуўся і сказаў, што рабіў усё пад закляццямі Сам-Ведаеш-Каго і ні ў чым не вінаваты. Але гэта ўсё хлусня - тата ўпэўнены, што ён быў у вельмі блізкім асяроддзі Цёмнага Лорда.

  Гары і раней чуў падобныя размовы пра сям'ю Малфояў, і ніколі ім не здзіўляўся. У параўнанні з Малфоям Дадлі выглядаў разумным, добрым хлопчыкам.

  - Не ведаю, ці ёсць у Малфояў Хатні эльф… - задумаўся Гары.

  - Каму б ён не належыў, гэта павінен быць старажытны чароўны род, да таго ж багаты, - сказаў Фрэд.

  - Ага. Маці заўсёды кажа, што жадала б, каб у нас быў Хатні эльф, які б прасаваў бялізну, - дадаў Джордж. - А у нас усяго толькі паршывы стары ўпыр на гарышчы і гномы ў садзе. Дамавікі эльфы жывуць у асабняках, замках, ва ўсякіх, ведаеш, такіх месцах; у нашым доме нічога падобнага не знойдзеш…

  Гары прамаўчаў. Улічваючы той факт, што ў Драко Малфоя заўжды было ўсё самае лепшае, можна было выказаць здагадку, што ягоная сям'я купаецца ў чароўным золаце; Гары лёгка мог уявіць Малфоя ў вялізным выдатным асабняку. Ды і такія "жартачкі" - паслаць слугу, каб прымусіць Гары не вяртацца ў "Хогвартс" - цалкам у стылі Малфоя. Як можна было прыняць Добі сур'езна?

  - У любым выпадку, я рады, што мы за табой прыехалі, - сказаў Рон. - Я ужо пачаў турбавацца, чаму ты не адказваеш на лісты. Спачатку я думаў, што ва ўсім вінаватая Эроў…

  - Хто гэта?

  - Нашая сава. Вельмі старая. Яна ўжо не раз падала, калі несла пошту. Я потым яшчэ хацеў пазычыць Гермеса…

  - Каго?

  - Гэта сава, якую бацькі падарылі Персі, калі ён стаў старастай, - растлумачыў Фрэд з пярэдняга сядзення.

  - Але Персі мне яго не даў, - працягваў Рон, - сказаў, што Гермес яму самому патрэбны.

  - Персі наогул усё лета паводзіць сябе дзіўна, - нахмурыўся Джордж. - І ён і сапраўды піша вельмі шмат лістоў і ўвесь час замыкаецца ў сваім пакоі… Я жадаю сказаць, колькі можна паліраваць значык "СТАРАСТА", ну, дзесяць дзён, ад сілы дваццаць… ты забраў занадта далёка на захад, Фрэд, - дадаў ён, ткнуўшы ў компас на прыборнай панэлі. Фрэд крутануў стырно.

  - А ваш тата ведае, што вы ўзялі машыну? - пацікавіўся Гары, здагадваючыся, зрэшты, які будзе адказ.

  - Ммм, не, ён сёння ўначы дзяжурыць. Калі пашанцуе, мы вернем машыну ў гараж, і маці нават не заўважыць, што мы яе бралі.

  - А што наогул ваш тата робіць у Міністэрстве?

  - Працуе ў самым нецікавым аддзеле, - сказаў Рон. - Аддзел няправільнага выкарыстання маглаўскіх прадметаў побыту.

  - Чаго?

  - Гэтая праца звязана з заварожанымі прадметамі, якія былі вырабленыя магламі, разумееш, на выпадак, калі яны зноў патрапяць у рукі маглаў. Вось, напрыклад, летась памерла адна старая ведзьма, і яе гарбатны сервіз прадалі ў антыкварную краму. Яго набыла адна жанчына, магл, прынесла дахаты, запрасіла сяброў піць гарбату. Гэта быў такі кашмар - тата некалькі дзён прыходзіў дахаты позна.

  - А што здарылася?

  - Імбрычак звар’яцеў і пачаў разпырскваць кіпень ва ўсе бакі, а адзін дзядзька нават патрапіў у лякарню - абцугі для цукру кусілі яго за нос. Тата цалкам выдахся - у яго ў аддзеле толькі ён сам ды стары чарадзей Перкінс - і вось ім давялося накладаць заклёны забыцця і іншыя падобныя штучкі, каб замяць гэтую гісторыю…