Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой Страница 6

  - А што здарылася?

  - Імбрычак звар’яцеў і пачаў разпырскваць кіпень ва ўсе бакі, а адзін дзядзька нават патрапіў у лякарню - абцугі для цукру кусілі яго за нос. Тата цалкам выдахся - у яго ў аддзеле толькі ён сам ды стары чарадзей Перкінс - і вось ім давялося накладаць заклёны забыцця і іншыя падобныя штучкі, каб замяць гэтую гісторыю…

  - Але як жа… ваш тата… і гэтая машына…

  Фрэд засмяяўся:

  - Наш бацька ў захапленні ад усяго, што мае дачыненне да маглаў; у нас у сараі цэлы маглаўскі склад. Ён усё разбірае, зачароўвае і збірае назад. Калі б ён прыйшоў з вобыскам у наш дом, яму давялося б арыштаваць самога сябе. Маці з-за гэтага увесь час з ім сварыцца.

  - Мы ўжо на галоўнай дарозе, - перабіў Джордж. - Праз дзесяць хвілін будзем на месцы… Ну і добра, а то ўжо днее…

  На ўсходзе ўздоўж лініі гарызонту з'явіўся слабы ружаваты водбліск.

  Фрэд трохі знізіўся, і Гары ўбачыў унізе цёмную сцеганую коўдру апрацаваных палёў і групкі дрэў.

  - Хутка пасёлак, - сказаў Джордж. – Оттэры-Сэнт-Кэчпоўл.

  Машына апускалася ўсё ніжэй і ніжэй. Чырвоны сонечны дыск ужо віднеўся за дрэвамі.

  - Прызямліліся! - выклікнуў Фрэд, калі, з лёгкім "бум!", колы крануліся зямлі. Яны селі каля паўразбуранага гаража ў невялікім панадворку, і Гары, вызірнуўшы ў акно, у першы раз убачыў дом Рона.

  Ён быў падобны на вялікі каменны хлеў, да якога з цягам часу там і сям хаатычна прыбудоўвалі ўсе новыя і новыя памяшканні, пакуль хлеў не вырас да некалькіх паверхаў і не сагнуўся так, што, падавалася, не развальваўся толькі дзякуючы магіі (зрэшты, так яно, пэўна, і было). На чырвонай страсе тырчала штук пяць-шэсць труб. У зямлю ля дзвярэй быў уваткнуты слуп з шыльдай з надпісам "НАРА". Ля парога валялася вялікае мноства гумовых ботаў і іржавы кацёл. Некалькіх пульхных куранятаў расхаджвалі па двары і нешта дзюбалі.

  - Нічога асаблівага, - з штучнай нядбайнасцю кінуў Рон.

  - У вас выдатна! - шчасліва выклікнуў Гары, прыгадаўшы Цісавую вуліцу.

  Яны вышлі з машыны.

  - Слухайце - наверх трэба уздымацца вельмі асцярожна! - папярэдзіў Фрэд. - А далей - чакайце, пакуль маці не пакліча снедаць. Тады ты, Рон, збяжыш уніз з крыкам: "Маці, паглядзі, хто да нас прыехаў уначы!", і яна будзе так узрадаваная прыездам Гары, што ніхто і не зазначыць, што мы бралі машыну.

  - Правільна, - пагадзіўся Рон. - Пайшлі, Гары, я пакажу, дзе я сплю - на самым…

  Рон раптам змоўк і пазелянеў. Астатнія трое хутка абярнуліся.

  Місіс Уізлі крочыла праз двор, распуджваючы куранятаў, і проста дзіўна, як яна, нізенькая, пухленькая, лагодная жанчына была настолькі падобная зараз на шаблязубага тыгра.

  - Ой, - сказаў Фрэд.

  - М-мама, - сказаў Джордж.

  Місіс Уізлі рэзка спынілася перад імі, уперла рукі ў бокі і моўчкі пераводзіла погляд з аднаго вінаватага твару на іншы. На ёй быў квятчасты фартух, з кішэні якога тырчала чароўная палачка.

  - Ну, - сказала яна.

  - Добрай раніцы, мама, - сказаў Джордж, і толькі яму аднаму здалося, што голас яго прагучаў лёгка і бестурботна.

  - Вы сабе ўяўляеце, як я хвалявалася? - вымавіла місіс Уізлі страшным шэптам.

  - Прабач, мама, але разумееш, нам трэба было…

  Усе тры сыны місіс Уізлі былі вышэй яе ростам, але яны прыкметна скукожыліся пад уздзеннем ейнага гнева.

  - Ложкі пустыя! Занатоўкі няма! Машыны няма - маглі разбіцца - ледзь не звар’яцела ад хвалявання - вам напляваць? - ніколі, за ўсё маё жыццё - вось прыйдзе бацька, ён вам пакажа - ні Біл, ні Чарлі, ні Персі, ніколі нічога падобнага…

 - Бездакорны Персі, - прамармытаў сабе пад нос Фрэд.

  - А ТАБЕ НЕ ЗАМІНУЛА Б УЗЯЦЬ З ЯГО ПРЫКЛАД! - заекатала місіс Уізлі. - Вы маглі загінуць, вас маглі ўбачыць, бацька мог страціць з-за вас працу…

  Падавалася, што гэта працягвалася шмат гадзін. Місіс Уізлі паспела ахрыпнуць, перш чым звярнулася да Гары - і той адступіўся.

  - Я вельмі радая, што ты прыехаў, Гары, дарагі, - сказала місіс Уізлі. - Заходзь, ты ж, пэўна, галодны з дарогі.

  Яна звярнулася і пайшла ў дом, а Гары спалохана паглядзеў на Рона і, атрымаўшы ад яго падбадзёрвальны позірк, рушыў услед за ёй.

  Кухня была маленькая і даволі абшарпаная. Усярэдзіне стаялі габляваны драўляны стол і крэслы. Гары прысеў на край аднаго з іх і стаў аглядацца па баках. Да гэтага ён ніколі яшчэ не быў у чароўным доме.

  На сцяне насупраць вісеў гадзіннік з адной стрэлкай і зусім без лічбаў. Замест іх былі надпісы: "Час ставіць гарбату", "Час карміць куранятаў", "Зноў спазніўся". На каміннай паліцы ў тры шэрагі стаялі кніжкі, з загалоўкамі тыпу "Магічная разыначка для кожнага", "Чароўная выпечка", "Абед за адну хвіліну!". І, альбо Гары ашукваў яго ўласны слых, альбо па старым радыё над ракавінай толькі што абвясцілі, што праз пару хвілін пачнецца "Ведзьміна гадзіна", на якую запрошаная Селесціна Уорбэк, "спявачка-чараўніца".

  Місіс Уізлі клапатала вакол. Яна спрытнымі, хоць і некалькі нядбайнымі рухамі рыхтавала сняданак і пасля кожнай кінутай на патэльню сасіскі кідала гнеўныя погляды на сваіх сыноў. Праз роўныя прамежкі часу з яе боку даносілася выразнае бурчанне - "не ведаю, дзе была ваша галава" і "нізашто б не паверыла".

  - Цябе я не вінавачу, любы, - запэўніла яна Гары, наваліўшы яму на талерку не менш за паўтузіна сасісак. - Мы з Артурам самі аб табе вельмі турбаваліся. Як раз учора ўвечары мы казалі аб тым, што паедзем і забярэм цябе самі, калі да пятніцы Рон не атрымае ад цябе адказу. Але, на самай справе (яна дадала да сасісак яечню з трох яйкаў), ляцець на машыне праз усю краіну - вас хто заўгодна мог убачыць…

  Паміж справай яна пастукала чароўнай палачкай па талерках у ракавіне, і тыя пачалі самі сабою мыцца, паціху пазвякваючы адна аб адну.

  - Было воблачна, маці! - не вытрымаў Фрэд.

  - За сталом не размаўляюць! - люта рыкнула місіс Уізлі.

  - Мам, яны яго не кармілі! - сказаў Джордж.

  - Ты таксама маўчы! - прыкрыкнула і на яго місіс Уізлі, але выраз яе твару крыху памякчэў, і яна пачала наразаць для Гары хлеб і намазваць яго маслам.

  У гэты момант здарылася штосьці, што прыцягнула ўсеагульную ўвагу - з'явілася маленькая, яркагаловая фігурка ў доўгай начной кашулі, ціха завішчала і выбегла прэч.

  - Джыні, - нягучна сказаў Рон, звяртаючыся да Гары. - Мая сястра. Яна ўсё лета толькі пра цябе і гаварыла.

  - Ага, ты потым дай ёй аўтограф, Гары, яна будзе шчаслівая, - ухмыльнуўся Фрэд, але, злавіўшы погляд маці, змоўк і ўткнуўся носам у талерку. Больш ні словы не было сказана да таго, як усе чатыры талеркі не былі чыста вылізаныя - што заняло надзвычай мала часу.

  - Жах, да чаго я стаміўся, - пазяхнуў Фрэд, адкладаючы нарэшце відэлец і нож. - Пайду-ка я пасплю.

  - Нікуды ты не пойдзеш, - заявіла місіс Уізлі. - Сам вінаваты, што не выспаўся. Ты адправішся ў сад, яго даўно трэба абязгноміць; яны зноў цалкам адбіліся ад рук…

  - Ой, маці…

  - І вы двое таксама, - сказала яна Рону і Фрэду, палаючы вачамі. - А ты, мой дарагі, ідзі паспі, - дадала яна, звяртаючыся да Гары. --Ты ж не вінаваты, што яны вырашылі прыляцець за табой на гэтай ідыёцкай машыне…

  Але Гары, які цалкам не жадаў спаць, хутка сказаў:

  - Я дапамагу Рону. Мне яшчэ ніколі не прыходзілася абязгномліваць…

  - Вельмі ветліва з твайго боку, дарагі, але гэта зусім нецікава, - сказала місіс Уізлі, - дайце я пагляджу, што пра гэта кажа Локхарт…

  І яна выцягнула тоўстую кнігу са стопкі на каміне. Джордж застагнаў:

  - Маці, ну што мы, не ведаем, як абязгноміць сад…

  Гары зірнуў на вокладку. Па ёй ішоў надпіс вітымі залатымі літарамі: "Гілдэрой Локхарт "Бытавыя і сельскагаспадарчыя шкоднікі. Даведнік". Там жа была змешчаны вялікі фатаздымак вельмі прывабнага светлавалосага ведзьмака з зіхатлівымі блакітнымі вачыма. Як заўсёды на чароўных фатаграфіях, фігура рухалася; вядзьмак, які, як здагадаўся Гары, і быў Гілдэроям Локхартам, весела падміргваў усім прысутным. Місіс Уізлі заззяла ў адказ.

  - Ён такі чароўны, - сказала яна, - ужо ён усё ведае пра хатніх шкоднікаў, такая карысная кніга…

  - Маці закаханая ў яго, - вельмі гучным шэптам паведаміў Фрэд.

  - Не кажы дурасці, Фрэд, - абарвала сына місіс Уізлі, але шчокі яе прыкметна паружавелі. - Ну добра, калі вы лічыце, што ведаеце ўсё лепш Локхарта, адпраўляйцеся і прыступайце, але глядзіце: калі я потым знайду хоць аднаго гнома…

  Незадаволена пазяхаючы, браты папляліся ў сад, і Гары адправіўся ўслед за імі. Сад быў вялікі і, на погляд Гары, як раз такі, якім і павінен быць сапраўдны сад. Дурслі, канешне ж, жахнуліся ад яго выгляду - вакол было пустазелле, і траву па ўсіх канонах прытрымлівалася б пастрыгчы - але паўсюль уздоўж плота раслі дзіўныя сучкаватыя дрэвы, на кветніках буялі нейкія невядомыя расліны, а пасярэдзіне рунела раскай вялікая сажалка, поўная жаб.

  - Ведаеш, у маглаў таксама ёсць садовыя гномікі, - распавёў Гары Рону, калі яны ішлі па лужку.